Jakie leki stosuje się w terapii SM?
W ostrych rzutach, przy postaci rzutowo – remisyjnej, podaje się steroidy. Mają one bowiem silne działanie przeciwzapalne i immunosupresyjne. Obecnie standardem jest stosowanie w krótkim czasie (3-7 dni) wlewów dożylnych z metylprednisolonu, a następnie kontynuacja leczenia za pomocą steroidów doustnych. Można również podawać chorym kortykotropinę, choć dziś robi się to już rzadko.
Jeżeli choroba przebiega bardzo agresywnie, leczona jest innymi lekami immunosupresyjnymi. Leki te podaje się jednak tylko w szczególnie ciężkich przypadkach, gdyż mają wiele działań niepożądanych.
Przeczytaj: Kampania edukacyjna "Mam SM"
Jakie są cele terapii?
Terapia spowalniająca postęp choroby ma na celu łagodzenie objawów jej rzutów, wydłużanie czasu pomiędzy rzutami oraz opóźnianie postępu niesprawności. Polega na podawaniu octanu glatirameru i interferonów z grupy beta (leczenie immunomodulujące).
Jeśli chodzi o interferony beta (w Polsce są dostępne cztery preparaty), reakcja organizmu na poszczególne leki może się różnić zależnie m. in. od sposobu i częstości podawania. Niemniej przy ich doborze trzeba brać również pod uwagę jego działania niepożądane, dodatkowo wszystkie te leki dostępne są w postaci iniekcji.
Natalizumab
Innym lekiem immunomodulującym jest natalizumab, humanizowane ciało monoklonalne, stosowane dożylnie raz w miesiącu. Zmniejsza on częstość rzutów już po pierwszym roku leczenia oraz zmniejsza ryzyko rozwoju choroby po 2. latach terapii. Jego stosowanie związane jest jednak z wysokim ryzykiem rozwoju poważnych powikłań infekcyjnych. Badania kliniczne pozwoliły na identyfikację trzech czynników ryzyka rozwoju powikłań u pacjentów stosujących natalizumab: czas trwania terapii, wcześniejsze leczenie immunosupresyjne, oraz przebyte zakażenie pewnym rodzajem wirusa (obecne u ponad połowy pacjentów z SM).
Nowy lek
Ostatnio dopuszczono też do obrotu fingolimod - nowy immunomodulujący lek dostępny w postaci kapsułki. Lek ten pomaga chronić ośrodkowy układ nerwowy przed atakiem układu immunologicznego. Zmniejsza on zdolność niektórych krwinek białych (limfocytów) do swobodnego przemieszczania się po organizmie pacjenta. Powstrzymuje je przed przenikaniem do mózgu i rdzenia kręgowego. W ten sposób lek ogranicza uszkodzenie nerwów. W badaniach klinicznych fingolimod okazał się być dwa razy skuteczniejszy od interferonu beta-1a.
Zobacz też: Co powinieneś wiedzieć o stwardnieniu rozsianym?
Pacjenci z częstymi i ciężkimi rzutami
U pacjentów z częstymi i ciężkimi rzutami oraz z szybkim rozwojem niesprawności stosuje się leczenie immunosupresyjne cytostatykami np. mitoksantronem. Zmniejsza on częstość rzutów oraz powoduje stabilizację stanu neurologicznego. Innym lekiem w tej grupie jest cyklofosfamid.
Na czym polega leczenie objawowe
Leczenie objawowe przynosi pacjentom ulgę i poprawia jakość ich życia. Opiera się na wielu lekach, między innymi regulujących zaburzenia w oddawaniu moczu i stolca, przeciwdepresyjnych oraz zwalczających wzmożone napięcie mięśni.
Rehabilitacja ruchowa w SM
Dzięki zabiegom fizykoterapeutycznym pacjenci zachowują siłę mięśniową. Pozwala im ona walczyć ze zwiększonym napięciem mięśni i opóźnić powstawanie przykurczów. Pacjentom ze zwiększonym napięciem mięśniowym pomaga krioterapia.
Źródło: Informacja prasowa, Warsztat edukacyjny pt.: „SaM”/ak
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
