Wstydliwy problem
Wysiłkowe nietrzymanie moczu (ang. stress incontinence) cechuje się mimowolnym wyciekiem moczu podczas sytuacji, gdy pracują mięśnie brzucha, np. podczas kichania, kaszlu, śmiechu. Podanym czynnościom nie towarzyszy uczucie parcia na mocz, z czego wynika cały problem. Początkowo mocz nietrzymany jest tylko przy większym wysiłku fizycznym, w późniejszej fazie to codzienne czynności zaczynają powodować jego wyciek. W najcięższych postaciach choroby mocz jest wydalany mimowolnie nawet w stanie spoczynku.
Polecamy: Ćwiczenia na nietrzymanie moczu
Kto jest w grupie podwyższonego ryzyka?
Schorzenie to częściej dotyka kobiety niż mężczyzn. Ryzyko wystąpienia choroby wzrasta z wiekiem. Pacjentki po 45 roku życia stanowią ok. 35% wszystkich chorych na nietrzymanie moczu. W grupie podwyższonego ryzyka znajdują się panie w okresie menopauzy, osoby, które przeszły zabiegi operacyjne układu moczowo – płciowego, pacjenci z: zakażeniem układu moczowego, przerostem prostaty, cukrzycą, zapaleniem pochwy, udarem mózgu, stwardnieniem rozsianym, kamicą nerkową, chorobą Parkinsona, chorobą Alzheimera, guzami systemu urogenitalnego, zaburzeniami lękowymi, alkoholicy oraz osoby przyjmujące leki moczopędne.
Przede wszystkim diagnostyka
Najistotniejsze jest szybkie zdiagnozowanie choroby i podjęcie odpowiedniego leczenia. Do diagnostyki różnicowej zaliczamy szereg następujących badań: podmiotowe, przedmiotowe, urodynamiczne i dodatkowe.
1. Badanie podmiotowe to najprościej mówiąc wywiad lekarski. Podczas jego trwania lekarz musi określić charakter i nasilenie dolegliwości z okolicznościami, w których następuje wyciek moczu, choroby współistniejące, przebyte porody i operacje, przyjmowane leki, stan czynnościowy dróg moczowych w przeszłości i stan psychiczny.
2. Po badaniu podmiotowym należy poddać się przedmiotowemu:
A. Najpierw wykonywana jest próba kaszlowa, w której trzeba wypełnić pęcherz do około 200 ml. Badanie to przeprowadzane jest zarówno w pozycji leżącej, jak i stojącej. Jego celem jest dokonanie przez lekarza obserwacji wypływu moczu przez ujście zewnętrzne cewki moczowej.
B. Kolejnym badaniem należącym do przedmiotowych jest test podpaskowy. Polega na ważeniu podpasek po wykonaniu różnych czynności np. marszu, wchodzeniu po schodach, biegu, podnoszeniu małych przedmiotów.
3. Badanie urodynamiczne jest trzecim z diagnostycznych metod rozpoznawania choroby i pozwala dokładnie określić rodzaj zaburzeń prowadzących do nieprawidłowości w opróżnianiu pęcherza moczowego. Obejmuje ono: uroflownetrię, cystometrię, profilometrię cewkową oraz test ciśnieniowo-przepływowy.
4. W badaniach dodatkowych wykonuje się USG (ultrasonografię), cystografię mikcyjną i spoczynkową, cystoskopię, badania moczu (ogólne i posiew).
Warto zobaczyć: Operacyjne leczenie nietrzymania moczu
Należy pamiętać, że dbanie o kondycję fizyczną organizmu, ćwiczenia fizyczne, w tym ćwiczenia mięśni dna miednicy bezsprzecznie są najlepszym sposobem profilaktyki nietrzymania moczu. Ponadto warto zastanowić się nad zrzuceniem zbędnych kilogramów i rezygnacją ze złych nawyków, takich jak palenie papierosów.
Jak leczyć?
W początkowej fazie choroby istotne są ćwiczenia, by wzmocnić mięśnie miednicy. Metodą uzupełniającą jest stymulacja elektryczna. Impulsy wymuszają skurcze mięśni. W farmakoterapii wysiłkowego nietrzymania moczu, u kobiet po menopauzie, często stosuje się estrogeny, podawane dopochwowo lub doustnie. Gdy leczenie zachowawcze zawodzi, pozostaje tylko operacja. Jej typ dobierany jest indywidualnie do każdego pacjenta na podstawie wcześniej przeprowadzanych badań.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
