Sarkoidoza nie potrzebuje badań?
W sytuacji, gdy mamy do czynienia z wyraźnymi zmianami w węzłach chłonnych śródpiersia, rumieniem guzowatych i nieswoistym zapaleniem stawów, z dużą pewnością można mówić o sarkoidozie. Jednak dopiero biopsja i ocena histologiczna daje podstawę do jednoznacznego stwierdzenia choroby. Zwykle wystarcza biopsja oskrzela (mało inwazyjna), w dalszej kolejności stosuje się biopsję płuca, a bardzo rzadko wątroby, mięśni lub obwodowych węzłów chłonnych.
Z czym można pomylić sarkoidozę?
Samo powiększenie węzłów chłonnych (zajęte są w ponad 90% przypadków choroby) nie jest miarodajne ponieważ może wystąpić także w procesach rozrostowych (np. białaczkach), gruźlicy, berylozie (reakcji zapalnej na beryl) a w niektórych regionach świata w kokcydoidomykozie (rodzaj grzybicy) lub histoplazmozie (choroba pasożytnicza).
Polecamy: Co oznaczają powiększone węzły chłonne?
Także obecność III stadium sarkoidozy w badaniach radiologicznych jest dosyć niejednoznaczna i przed postawieniem rozpoznania warto sprawdzić, czy nie jest to gruźlica, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, włóknienie płuc lub przerzuty nowotworowe do płuc. Aby nie pomylić tych chorób, niezbędne jest badanie histopatologiczne (biopsja). Dopiero wykrycie przez patologa nieserowaciejących ziarniniaków w pełni potwierdza rozpoznanie sarkoidozy.
Biopsja – i wszystko jasne
Można by pomyśleć, że wykrycie ziarniniaków jest 100% pewną diagnozą, jeżeli jednak nie towarzyszą im odpowiednie objawy kliniczne to należy się zastanowić nad innymi chorobami ziarniniakowatymi, co w Polsce oznacza, że brana pod uwagę jest również gruźlica.
Zobacz też: Gruźlica także rozsiewa się przez krew
Ocena postępu sarkoidozy
Nawet, gdy już ustalimy, że faktycznie mamy do czynienia z sarkoidozą, nie obędzie się bez określenia stopnia jej rozległości. Kluczowe jest ocenienie, czy występują zmiany poza płucami. Aby tego dokonać, wykonujemy badania okulistyczne, EKG czy też badamy poziom wapnia we krwi i wydalanego z moczem. Jeśli chodzi o same płuca, dobrze wykonać badania czynnościowe, które dadzą odpowiedź na pytanie, jak bardzo sarkoidoza ogranicza czynność płuc.
Jak widać mimo pozornej łatwości w diagnozowaniu sarkoidozy nie można się ograniczyć do jednej formy badania, a nierzadko konieczne są bardziej zaawansowane techniki diagnostyczne.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
