Kiedy uszkodzone są nerwy mówimy o neuropatii. Jeśli jest to pojedynczy nerw będzie to mononeuropatia, jeśli kilka lub więcej - mononeuropatia wieloogniskowa. Z kolei symetryczne zajęcie wielu nerwów nazwiemy polineuropatią. Zespół Guillaina-Barrégo należy do tej ostatniej grupy i jest wśród nabytych polineuropatii najczęstszy.
Przyczyna nieznana
Choć chorobę Guillaina-Barrego po raz pierwszy opisano w 1859 roku, a rocznie zapada na nią od 1-5 osób na 100000, to wciąż nieznana pozostaje jej etiologia. Nerwy uszkadzane są w wyniku reakcji autoimmunologicznej. Za czynniki wyzwalające uważa się infekcje Mycoplasama pneumoniae, Haemophilus influenzae, Campylobacter ieiuni, wirusem Epstein-Barr, cytomegalii i HIV. Zespół G-B może również towarzyszyć boreliozie, sarkoidozie oraz nowotworom. Opisywano również jego występowaniu po szczepieniach przeciw grypie, ospie, tężcowi, wściekliźnie. Mimo tylu potencjalnych czynników wyzwalających w około 60% przypadków nie udaje się wykryć konkretnej przyczyny.
Miękkie nogi i brak czucia
Typowo zaburzenia zaczynają się od kończyn dolnych postępując wyżej obejmują kończyny górne, niekiedy nerwy czaszkowe. Pacjenci początkowo zgłaszają osłabienie mięśni, bóle mięśni, jak „z przećwiczenia” oraz zaburzenia czucia. Później mogą dołączyć się trudności w mówieniu i połykaniu, ślinienie się. W ciężkich postaciach pojawić mogą się zaburzenia oddychania, zaburzenia rytmu serca i wahania ciśnienia krwi. Typowo przebiega bez gorączki.
Zespół Guillaina-Barrégo rozpoznaje się na podstawie objawów. Dodatkowo wykonuje się badanie płynu mózgowo-rdzeniowego i badania elektrofizjologiczne.
Zobacz też: Badanie płynu mózgowo-rdzeniowego
Leczenie zespołu Guillaina-Barrego
W zespole Gullaina-Barrégo leczenie polega po pierwsze na stałym monitorowaniu chorego, w ciężkich przypadkach w warunkach intensywnej terapii. W celu usunięcia autoprzeciwciał niszczących nerwy podaje się immunoglobuliny, a u pacjentów w ciężkim stanie (z zagrażającą niewydolnością oddechową, niechodzących, z zaburzeniami połykania) stosuje się plazmafarezę, czyli oczyszczanie osocza. Ogromne znaczenie w przywracaniu sprawności ma rehabilitacja.
Większość pacjentów zdrowieje w pełni, u części mogą pojawić się nawroty choroby i może ona przejść w postać przewlekłą. Ciężkie przypadki mogą stanowić zagrożenie dla życia. Zdarza się, że po przebyciu zespołu Guillaina-Barrégo u chorego pozostają ubytki neurologiczne, na przykład zaburzenia czucia, czy osłabienie mięśni. Najlepiej nie lekceważyć nawet dyskretnych objawów neurologicznych, jeśli coś nas niepokoi powinniśmy udać się po poradę do lekarza.
Zobacz też: Na czym polega rehabilitacja neurologiczna?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!