Wyraź siebie poprzez taniec
Improwizacje ruchowe dostarczają ważnych informacji o stosunku dziecka do siebie i innych, o przeżywanych przez nie emocjach. Emocje te mogą się wyrażać w reakcjach ruchowych (np. w wyrazie twarzy, postawie ciała, w ruchach mimowolnych, drżeniu rąk), a także w rożnych formach wokalizacji (Matczak, 1987, s. 241).
Choć stosunkowo łatwo jest samemu kontrolować ekspresję twarzy, to jednak może mieć miejsce przeniesienie emocji do słabiej kontrolowanych części ciała – rąk, nóg, tułowia. Gesty odzwierciedlają stany emocjonalne – gdy ktoś jest pobudzony emocjonalnie, wykonuje nieuporządkowane ruchy, gdy dotyka twarzy, prawdopodobnie odczuwa lęk, skrobanie palcem o palec może wyrażać zakłopotanie ( Argyle, 1991, s. 45).
Zobacz też: Czym jest choreoterapia?
Diagnoza na podstawie ruchu
Choć te gesty nie są przez dziecko zwykle używane w celu komunikowania się z innymi, to mają znaczenie diagnostyczne, odzwierciedlają bowiem jego postawy wobec samego siebie.
Improwizacja może mieć także walor katartyczny. Dzięki niej uwalniane są nagromadzone emocje, zwłaszcza gdy ruchowi towarzyszy ekspresja parawerbalna (np. śmiech, krzyk).
Gdy dziecko ma przekazać poprzez improwizacje ruchowe swoje wyobrażenia inspirowane słowem i muzyką, musi się skoncentrować na wykonywanych czynnościach ruchowych. Sprzyja to rozwijaniu świadomości własnego „ciała, zwłaszcza ciała jako całości. Ruch całego ciała, związany ze swobodnym przepływem jego ciężaru, wywołuje u wszystkich dzieci uczucie harmonii” ( Sherborne, 1999, s. 53–54).
Zobacz też: Choreoterapia - taniec, który uzdrawia duszę...
Dzieci nieśmiałe
U dzieci nieśmiałych może to pozytywnie wpływać na gotowość do świadomego wykorzystywania ciała w niewerbalnej komunikacji z innymi, może również wspierać i uzupełniać komunikację werbalną. Panowanie nad własnym ciałem sprzyja bowiem opanowaniu przez dziecko przestrzeni, w tym także przestrzeni społecznej. Poza tym ucząc się komunikować z innymi bez użycia słów, dziecko ćwiczy równocześnie umiejętność odczytywania niewerbalnych oznak emocji przeżywanych przez inne osoby – a więc można powiedzieć, że doskonali się jego umiejętność rozumienia innych, zdolność empatii.
Fragment pochodzi z książki „Wspomaganie rozwoju dzieci nieśmiałych poprzez wizualizację i inne techniki arteterapii” autorstwa Joanny Gładyszewskiej-Cylulko (Wydawnictwo Impuls, 2010). Publikacja za zgodą wydawcy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
