Objawy chłoniaka, czyli pierwsze sygnały
Objawy sygnalizujące obecność chłoniaka nie są charakterystyczne i często przypominają objawy zwykłego przeziębienia.
Bardzo ważne jest, aby wszystkie niepokojące objawy, które utrzymują się dłużej niż trzy tygodnie, konsultować z lekarzem pierwszego kontaktu.
Najczęściej występujące objawy chłoniaków:
- Powiększone węzły chłonne.
- Osłabienie.
- Znaczna utrata masy ciała.
- Nieuzasadnione zmęczenie.
- Podwyższona temperatura bez wyraźnej przyczyny.
- Obfite nocne poty.
- Długo utrzymujący się kaszel lub duszności.
- Uporczywe swędzenie skóry.
Do czego służą węzły chłonne?
Węzły chłonne razem ze śledzioną i naczyniami limfatycznymi wchodzą w skład układu limfatycznego.
Węzły chłonne stanowią barierę ochronną ustroju, uważane są za filtry ochronne zatrzymujące substancje trujące i bakterie. Oczyszczają one chłonkę z krążących w niej szkodliwych obcych ciał i bakterii, które mogły się do niej dostać.
Gdzie są zlokalizowane węzły chłonne?
Obwodowe węzły chłonne zlokalizowane są pod powierzchnią skóry i wyczuwalne przy badaniu dłońmi. Można je wyczuć: w okolicach uszu, po bokach szyi, w okolicach powyżej i poniżej obojczyka, w dołach pachowych, w pachwinach oraz w okolicach podkolanowych.
Pozostałe węzły chłonne zlokalizowane są najczęściej wokół dużych naczyń krwionośnych m.in. w centralnej części klatki piersiowej, w okolicach tchawicy, oskrzeli i aorty, w okolicach wątroby, śledziony, a także w dolnej części jamy brzusznej i miednicy w pobliżu jajników oraz pęcherza moczowego.
Kto i jak rozpoznaje chłoniaka?
Tylko lekarz może potwierdzić lub wykluczyć rozpoznanie chłoniaka. Do postawienia pełnego rozpoznania potrzebne jest: ustalenie dotychczasowego przebiegu choroby, czyli tzw. wywiad lekarski. Poza tym lekarz musi palpacyjnie zbadać wszystkie dostępne badaniu węzły chłonne, określić ich wielkość, spoistość, ruchomość oraz ustalić, czy są bolesne.
Zawsze jednak, aby z całą pewnością postawić diagnozę, podejrzany węzeł chłonny należy pobrać chirurgicznie do badania histopatologicznego, czyli mikroskopowego.
Badanie mikroskopowe to jedyny wiarygodny sposób ustalenia rozpoznania. W celu oznaczenia dokładnego typu chłoniaka należy:
- określić stopień zaawansowania klinicznego,
- wykonać pełne badania laboratoryjne krwi,
- wykonać badanie klatki piersiowej,
- wykonać badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej,
- wykonać badanie tomografii komputerowej klatki piersiowej i jamy brzusznej (oraz innych lokalizacji),
- zrobić rezonans magnetyczny,
- wykonać badanie szpiku kostnego.
Czym jest przewlekła białaczka limfocytowa (PBL)?
PBL jest najczęstszym typem białaczki występującej u osób dorosłych – stanowi około 25–30% wszystkich postaci białaczki. Ogólna częstotliwość występowania PBL wynosi około 3 przypadków na 100 tys. osób i jest dwa razy wyższa u mężczyzn niż u kobiet. Uważa się, że mediana wieku zdiagnozowania choroby przypada na okres pomiędzy 65. a 70. rokiem życia.
PBL charakteryzuje się nagromadzeniem niedojrzałych czynnościowo krwinek białych (limfocytów) w szpiku, we krwi, w węzłach chłonnych, śledzionie i innych narządach.
We krwi występują dwa rodzaje limfocytów: limfocyty B i T. Około 95% przypadków PBL wywodzi się z linii limfocytów B. Niedojrzałe czynnościowo białe krwinki żyjące dłużej niż prawidłowe limfocyty B zaczynają się kumulować i "wypierać" zdrowe krwinki. Podczas badania przedmiotowego u części chorych na PBL można stwierdzić różnego stopnia niebolesne powiększenie węzłów chłonnych, śledziony i/lub wątroby. Naciekanie szpiku wywołuje niedobór prawidłowych krwinek, w konsekwencji prowadząc do niedokrwistości, małopłytkowości oraz osłabienia układu odpornościowego, przez co naraża pacjenta na ryzyko nawracających infekcji o ciężkim przebiegu, które stanowią najczęstszą przyczynę zgonów chorych z PBL.
Chociaż powszechnie PBL uważa się za chorobę postępującą powoli, to zaledwie 30% przypadków chorych niepoddawanych terapii przeżywa od 10 do 20 lat. W większości przypadków choroba od początku przebiega agresywnie lub wykazuje wczesną progresję nawet po zastosowaniu intensywnej terapii, prowadząc do zgonu w ciągu 2-3 lat. Dlatego bardzo istotne znaczenie ma precyzyjna ocena rokowania i wybór optymalnej terapii.
Zobacz też: O czym świadczą powiększone węzły chłonne?
Jak rozpoznać przewlekłą białaczkę limfocytową (PBL)?
Aby rozpoznać przewlekłą białaczkę limfocytową, przeprowadza się badania krwi i szpiku. Podwyższona liczba białych krwinek we krwi oraz specyficzne zmiany w proporcji limfocytów w szpiku kostnym potwierdzają wystąpienie tej choroby. W celu dokładnego rozpoznania choroby określa się również immunofenotyp limfocytów w krwi i szpiku oraz stężenie immunoglobulin we krwi.
Jak wygląda leczenie chorych na chłoniaki?
Celem leczenia jest uzyskanie całkowitej remisji choroby, wydłużenie okresu czasu bez nawrotu choroby, a także wydłużenie życia i poprawa jego jakości.
Leczenie osób chorych na chłoniaki (w tym na PBL) powinno odbywać się w ośrodkach wyspecjalizowanych w leczeniu nowotworów układu chłonnego. Przebieg leczenia zależy m.in. od rodzaju i stopnia zaawansowania choroby. Ze względu na bardzo dużą różnorodność chłoniaków istnieje bardzo wiele schematów ich leczenia. Metody wykorzystywane w leczeniu chłoniaków i PBL to m.in. radioterapia, chemioterapia, zabiegi chirurgiczne, przeszczep szpiku (PBL) i terapie celowane.
Zobacz też: Czym jest chłoniak?
Źródło: materiały prasowe HealthWay/mn
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
