Niezbędny tlen
Powyżej 2500 m n.p.m. stężenie tlenu w powietrzu jest na tyle niskie, że nie pokrywa zapotrzebowania wszystkich komórek naszego ciała. Efektem są objawy choroby wysokościowej.
Zobacz też: Czy można uniknąć niebezpieczeństw w górach?
Kluczem do sukcesu jest aklimatyzacja!
Czy wiesz, że jeśli przeniósłbyś się w tej chwili na Rysy, Twój organizm musiałby szybko kompensować niedobór tlenu bardzo intensywną pracą układu krążenia i poczułbyś się bardzo źle? Na najwyższych górach na ziemi śmierć nastąpiłaby po kilku minutach. Dlatego tak ważna jest aklimatyzacja!
Jeśli po kilku godzinach dotrzemy na szczyt Giewontu, nie poczujemy różnicy, ponieważ organizm powoli przystosowywał się będzie do delikatnie zmieniających się warunków.
Najlepiej rozpocząć wyprawę od doby aklimatyzacji na około 2000 m. W kolejne dni pokonywać można nie więcej niż 300 m wzwyż na dobę. Następnie po zaliczonym kilometrze obowiązuje doba odpoczynku. Pozwala to organizmowi na produkcję czerwonych krwinek i dostosowanie pracy oddechowej do zmieniających się warunków.
Zobacz też: Jak uniknąć urazów w trakcie wspinaczki?
Nie ma wyjątków!
Choroba wysokościowa pojawia się u osób, które bez przygotowania znajdą się na wysokości około 2500 m n.p.m., a im wyżej, tym większa na nią szansa nawet u osób lepiej przygotowanych.
Przy wysokości 4500 m n.p.m. dotyczy ona prawie wszystkich zdobywców, a pamiętajmy, że jest to dopiero połowa odległości od morza na Mount Everest.
Powyżej 5800 m istota ludzka nie jest w stanie przebywać bez butli z tlenem.
Jak ją rozpoznać?
W górach trudno jest zawołać pomoc, więc w większości przypadków trzeba liczyć na siebie. Niska temperatura i mocne słońce, a do tego ciągła wędrówka są wykańczające.
Choroba wysokościowa objawia się bólem głowy, wymiotami i osłabieniem. Dokucza również niewyspanie. Jeśli nie zareaguje się od razu na te objawy zejściem i przyjęciem leków, rozwinąć się może obrzęk płuc i mózgu. Są one głównymi przyczynami śmierci w górach wysokich. Jak mogę podejrzewać, że wystąpiły? Pojawią się duszność, kaszel, dezorientacja, halucynacje i zmiana zachowania.
Leczenie tych powikłań polega przede wszystkim na sprowadzeniu chorego na niższy poziom, gdzie ciśnienie tlenu będzie dla niego odpowiednie i bardziej dostępne. Stosuje się również leki, o które możesz poprosić swojego lekarza rodzinnego lub przewodnika.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
