Muchomor sromotnikowy, czyli śmiertelna trucizna
Muchomor sromotnikowy – grzyb, którym możemy zatruć się śmiertelnie. Bardzo często można go pomylić z pieczarką, gąską żółtą, gołąbkiem zielonawym czy kanią czubajką.
Jego kapelusz jest w kolorze białozielonkawym lub szarozielonym. Na brzegach zazwyczaj jest nieco jaśniejszy, czasem żółtawy. Kształt kapelusza jest dzwonkowaty, niekiedy bardziej płaski. Trzon jest biały, z odcieniem żółtawozielonkawym. Na trzonie grzyba widać pierścień. Nasada trzonu jest bulwiasta i otoczona wysoką, odstającą pochwą. Miąższ grzyba jest biały i po przełamaniu nie zmienia koloru. Jeśli dotkniemy językiem miąższu grzyba, ma on łagodny smak i słodkawy, mdły zapach. Jego blaszki u młodych grzybów są białe, później zmieniają odcień na żółtawozielonkawy.
Grzyb rośnie zazwyczaj pojedynczo lub w małych grupach w okolicy dębów, buków, brzóz czy sosen.
Zatrucia: Zawiera amatoksyny (amanityna - najgroźniejsza, amanina, amanullina) i fallotoksyny (falloidyna, falloina, fallizyna, fallicydyna). Bardzo silnie trujący. Powoduje nieodwracalne uszkodzenia wątroby, do śmierci doprowadza nawet niewielka dawka. Trucizna grzyba jest odporna na gotowanie i wysoką temperaturę.
Polecamy: Atlas trujących grzybów
Borowik Szatański = dolegliwości żołądkowo-jelitowe
Borowik szatański - często mylony z innymi gatunkami borowików.
Jego kapelusz ma kolor szary, z wiekiem staje się żółtawy, zielonkawy, a po naciśnięciu – brązowoochrowy. Początkowo ma kształt półkolisty, później natomiast staje się powyginany. Skórka kapelusza jest matowa i sucha. Blaszki grzyba u młodych osobników są żółtawe, później stają się oliwkowate. Po dotknięciu stają się sine. Pory są początkowo żółte, potem stają się ciemnoczerwone, a ostatecznie przybierają barwę brązowooliwkową. Po dotknięciu stają się błękitne. Trzon grzyba jest zgrubiały, żółty w części górnej, różowawy po środku i brązowy u podstawy. Miąższ jest biały, a po przekrojeniu staje się siny. U młodych grzybów zapach przypomina mocz, u starszych – padlinę.
Rośnie pod lipami, grabami, bukami i leszczyną. Jest gatunkiem bardzo rzadkim.
Zatrucia: Zawiera muskarynę, grzyb trujący szczególnie w stanie surowym. Wywołuje silne dolegliwości żołądkowo-jelitowe.
Strzępiak ceglasty – silnie trujący
Strzępiak ceglasty – grzyb ten często mylony jest z majówką wiosenną.
Jego kapelusz początkowo jest biały, później staje się jasnoróżowawy. Kształtem przypomina dzwonek, potem staje się płaski z garbkiem pośrodku. Na brzegach często jest popękany. Blaszki u młodego grzyba są białe, później robią się brunatnoczerwone. Trzon jest koloru białego, z czasem tworzą się na nim czerwone plamy lub staje się on cały czerwony. Miąższ grzyba jest biały, jednak po przekrojeniu czerwienieje. Grzyb zapachem przypomina trochę owoce.
Rośnie najczęściej pojedynczo pod bukami.
Zatrucia: grzyb silnie trujący, zawiera muskarynę. Substancja ta wywołuje poważne zaburzenia układu nerwowego.
Polecamy: Jak dochodzi do zatrucia grzybami?
Wieruszka zatokowata – może zabić!
Wieruszka zatokowata – często mylona z pieczarką.
Posiada kapelusz biały lub szaroochrowy. Dojrzałe okazy są w kolorze szarobrązowym. Kapelusz jest gładki, lekko śluzowaty. Za młodu – półkolisty, lecz z czasem staje się płaski. Blaszki grzyba początkowo są białawe, potem stają się kremowe, a gdy grzyb jest stary – czerwonawe. Trzon grzyba jest kształtu cylindra. Początkowo pełny, na starość staje się gąbczasty i błyszczący. Miąższ grzyba jest biały i błyszczący. Po przekrojeniu nie zmienia swojego zabarwienia. Ma charakterystyczny zapach świeżo mielonej mąki.
Rośnie grupami pod dębami i bukami.
Zatrucia: grzyb silnie trujący, spożycie już małej ilości powoduje gwałtowne wymioty, bóle i zawroty głowy, osłabienie. Spożycie większej ilości prowadzi do zatrucia śmiertelnego.
Zasłonak rudy – źródło śmiertelnej orellaniny
Zasłonak rudy – mylony z innymi gatunkami zasłonaków.
Kapelusz tego grzyba jest w kolorze brązowym, cynamonowobrązowym lub brązowoczerwonym. Powierzchnia kapelusza jest gładka i sucha. U młodych osobników kapelusze są półkuliste lub dzwonkowate. Starsze stają się wypukłe i mają podwinięte brzegi. Blaszki początkowo są bladopomarańczowe, potem stają się rdzawobrązowe. Młode osobniki posiadają blaszki zakryte osłonką. Trzon grzyba zwęża się u podstawy i jest w kolorze żółtawym, podobnie jak miąższ. Grzyb ma smak lekko kwaśny.
Ten grzyb rośnie zarówno w lasach liściastych, jak i mieszanych.
Zatrucia: grzyb śmiertelnie trujący, zawiera orellaninę. Substancja ta nie rozpuszcza się w wodzie, a zatem gotowanie nie powoduje zmniejszenia toksyczności grzyba. Uszkadza nerki i doprowadza do ich niewydolności. Pierwsze objawy występują już po kilku dniach. Nieleczona niewydolność nerek może doprowadzić do śmierci.
Gąska tygrysowata – krople na trzonie
Gąska tygrysowata – Można ją pomylić z gąską ziemistą.
Jej kapelusz jest w kolorze szarobrązowym lub czarnoszarym. Kapelusz grzyba pokrywają strzępki. Młode grzyby są dzwonkowato wypukłe, starsze stają się bardziej płaskie. Skórka kapelusza jest sucha i pokrywają ją łuski. Białe blaszki z zielonkawym odcieniem z wiekiem stają się bladożółtawe. Co ciekawe, młode osobniki wydzielają na ostrzu krople podobne do wodnych. Biały trzon, tuż przy kapeluszu, wydziela przejrzyste krople cieczy. Miąższ jest biały, nie zmienia swojego zabarwienia po przekrojeniu. Ma przyjemny zapach.
Rośnie najczęściej pod jodłami, świerkami, bukami i dębami, pojedynczo lub w małych skupiskach. Jest grzybem dość rzadko występującym.
Zatrucia: grzyb jest silnie trujący; wywołuje wymioty, biegunkę, bóle brzucha. Zdarzają się zatrucia śmiertelne. Objawy występują po 1/2-3 godzinach od spożycia grzyba.
Pieczarka żółtawa – zapach atramentu
Pieczarka żółtawa – posiada kapelusz całkowicie biały, wypukły. Skórka kapelusza jest jedwabista. Niekiedy pęka promieniowo lub pokryta jest małymi łuseczkami. Czasem na czubku może mieć kolor jasnobeżowy. Jeśli naciśniemy na kapelusz, jego skórka zabarwi się na kolor żółty. Blaszki grzyba z początku są w kolorze różowym, różowobiałym, później jednak przechodzą w kolor czekoladowobrunatny. Trzon grzyba jest biały, w dolnej części bulwiasty. Pod naciskiem zmienia kolor na chromowożółty. Charakterystyczny jest pierścień grzyba – zwisający od spodu z biegnącym dookoła kantem. Miąższ jest biały. Po przekrojeniu dostrzeżemy kolor żółty. W zapachu przypomina atrament. Podczas gotowania zapach ten staje się silniejszy.
Rośnie blisko dróg, w parkach, często w większych skupiskach.
Zatrucia: Wywołuje mdłości, wymioty, biegunkę. Alkohol wzmacnia działanie trujące grzyba.
Piestrzenica kasztanowata - zawiera lotną substancję (gyromitrynę)
Piestrzenica kasztanowata – mylony ze smardzem jadalnym.
Kapelusz tego grzyba jest silnie pofałdowany, nieregularny, przypominający wyglądem powierzchnię orzecha włoskiego, ciemnobrązowy, czasem z odcieniem fioletowym. Trzon jest krótki, o nieregularnym kształcie, w kolorze brudnobiałym. U podstawy trzon jest nieco grubszy. Na całej powierzchni posiada nieregularne wgłębienia. U starszych okazów trzon jest pusty w środku. Miąższ posiada zapach niedojrzałych orzechów i jest w kolorze białawym.
Grzyb występuje w lasach sosnowych.
Zatrucia: grzyb ten zawiera lotną substancję (gyromitrynę), która jest toksyczna i powoduje wymioty, biegunkę, uszkadza wątrobę, śledzionę, nerki, szpik kostny, a także wzrok. Grzyb po ugotowaniu dwukrotnym w dużej ilości wody traci nieco ze swojej toksyczności. Trzeba pamiętać, by jednak nie wdychać powstających oparów – zawierają one gyromitrynę.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
