fot. Fotolia
Zawód: asystent osoby niepełnosprawnej
Zjawisko niepełnosprawności wiąże się z pewnymi ograniczeniami w samodzielnym funkcjonowaniu na co dzień. Stopnień niepełnosprawności decyduje o tym, jakie umiejętności są posiadane przez człowieka, a jakie powinny być rozwijane bądź rekompensowane, aby codzienne życie stało się prostsze lub w ogóle możliwe.
Niejednokrotnie sama osoba niepełnosprawna nie jest w stanie wykształcić w sobie brakującej cechy mogącej usprawnić jej życie, natomiast rodzina bądź bliscy z różnych przyczyn nie potrafią być pomocni. Z myślą o takich osobach w 2001 roku powołano asystenta osoby niepełnosprawnej jako odrębny, nowy zawód (Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 29 marca 2001 roku zmieniające rozporządzenie w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego, Dz. U. Nr 34, poz. 405).
W związku z tym na uczelniach wyższych na kierunkach pedagogicznych pojawiły się specjalności o takiej właśnie nazwie. Szkoły policealne także otworzyły kierunki kształcące asystentów. Zakres obowiązków i wymagane kwalifikacje są normowane przez odpowiednie rozporządzenia, między innymi Ministra Edukacji Narodowej.
Jednak z zawodu asystenta osoby niepełnosprawnej wyklarowały się bardziej szczegółowe jego odmiany, między innymi osobisty asystent osoby niepełnosprawnej, którego zakres obowiązków nie jest już tak przejrzysty, co przysparza pewnych dylematów, szczególnie natury moralnej.
Zobacz też: Orzeczenie o niepełnosprawności – zasady wydawania, jak się o nie ubiegać?
Czym zajmuje się asystent osoby niepełnosprawnej?
Obowiązki asystenta osoby niepełnosprawnej są jasno wyznaczone, a ich wypełnianie powinno przynieść zamierzone rezultaty.
Z założenia ma on za zadanie ułatwiać jej wykonywanie czynności dnia codziennego, pomagać w osiągnięciu jak największej samodzielności, a także współpracować z organizacjami społecznymi w celu zapewnienia optymalnych warunków do rehabilitacji, a poza tym wspierać w realizowaniu programu rehabilitacji społecznej i zawodowej i samemu go współtworzyć.
Przedstawiony opis zawodu wskazuje na wymóg posiadania pewnego zaplecza teoretycznego dotyczącego rodzajów niepełnosprawności, form pomocy instytucjonalnych czy metod rehabilitacji. W taką wiedzę powinny wyposażyć uczelnie wyższe lub szkoły policealne o odpowiednim profilu.
Jednak praktyka weryfikuje teorię, pokazując, że rzeczywistość osób niepełnosprawnych jest zupełnie inna, niż to sobie wyobrażają osoby pełnosprawne, dlatego pierwszy kontakt z podopiecznym może wywrzeć na asystencie bardzo mocne wrażenie. Wiedza teoretyczna stanowi jedynie pewien element kwalifikacji, jakie powinien posiadać asystent. W pracy z osobą niepełnosprawną niezmiernie ważne jest wykazywanie postaw empatycznych oraz cierpliwości. Pozostałe pozytywne cechy charakteru będą wypełniały przestrzeń w całej osobowości asystenta.
Zobacz też: Prawa pacjenta niepełnosprawnego – vademecum
Fragment pochodzi z książki „Rozwój usług asystenta osoby niepełnosprawnej w Polsce” autorstwa J. Rottermunda i I. Fajfer-Kruczek (wydawnictwo Impuls 2013). Publikacja za zgodą wydawcy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
