Jakie prawa ma pacjent psychiatryczny?

Rozpoznanie i terapia syndromu przewlekłego zmęczenia wciąż sprawiają lekarzom duże trudności/fot. Fotolia
Informacje dotyczące praw (a także obowiązków) pacjentów szpitali psychiatrycznych reguluje przede wszystkim ustawa o zakładach opieki zdrowotnej z dnia 30 sierpnia 1991 r. oraz ustawa o ochronie zdrowia psychicznego z dnia 19 sierpnia 1994 r.
/ 27.09.2011 11:56
Rozpoznanie i terapia syndromu przewlekłego zmęczenia wciąż sprawiają lekarzom duże trudności/fot. Fotolia

Prawa pacjenta psychiatrycznego

Co do zasady prawa pacjenta psychiatrycznego są takie same, jak pozostałych pacjentów. Pacjent  ma prawo do:

  • świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom współczesnej wiedzy medycznej,
  • poszanowania jego intymności i godności w czasie udzielania mu świadczeń zdrowotnych,
  • uzyskania informacji od lekarza o celu przyjścia do szpitala psychiatrycznego, swoim stanie zdrowia, proponowanych czynnościach diagnostycznych i leczniczych oraz o dających się przewidzieć skutkach tych działań lub ich zaniechania;
  • wyrażania zgody lub odmowy jej udzielania na określone świadczenia - po uzyskaniu odpowiedniej informacji, chyba że na mocy odrębnych przepisów możliwe jest stosowanie odpowiednich świadczeń bez wyrażenia zgody;
  • kontaktu osobistego, telefonicznego i korespondencyjnego z osobami z zewnątrz w granicach wyznaczonych regulaminem szpitala; korespondencja pacjenta nie podlega kontroli;
  • opieki duszpasterskiej;
  • leczenia w środowisku jak najmniej ograniczającym swobodę oraz przy pomocy metody jak najmniej uciążliwej spośród dostępnych;
  • uzyskania zgody ordynatora na okresowe przebywanie poza szpitalem bez wypisywania pacjenta z zakładu, jeżeli nie zagraża to jego życiu lub zdrowiu innych osób (urlop, przepustka);
  • leczenia i opieki opartej na indywidualnie przygotowanym planie omówionym z pacjentem;
  • sprawiedliwego udziału w zyskach i nagrodach przekazywanych placówce psychiatrycznej z tytułu pracy pacjenta w ramach zajęć rehabilitacyjnych;
  • kontaktu z sędzią wizytującym szpital;
  • wysłuchania przez sąd;
  • dostępu do dokumentacji medycznej za pośrednictwem lekarza prowadzącego;
  • do składania skarg i wniosków oraz uzyskania na nie odpowiedzi.

Przeczytaj: Prawa pacjenta, czyli o obowiązku zachowania tajemnicy lekarskiej

Kiedy można zastosować w stosunku do pacjenta przymus bezpośredni?

Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego w sposób dość klarowny i przejrzysty dopuszcza w określonych przypadkach użycie przymusu bezpośredniego wobec pacjenta psychiatrycznego polegającego na przytrzymywaniu, przymusowym zastosowaniu leków, unieruchomieniu i izolacji.

Przymus powyższy można stosować wtedy, kiedy osoba z zaburzeniami psychicznymi dopuszcza się zamachu przeciwko życiu lub zdrowiu własnemu lub innych, bezpieczeństwu powszechnemu bądź w sposób gwałtowny niszczy lub uszkadza przedmioty w jego otoczeniu. Przymus może być zastosowany w celu dokonania niezbędnych czynności leczniczych wobec osoby leczonej bez zgody (np. podania iniekcji z przytrzymaniem pacjenta) lub gdy osoba ta chce samotnie opuścić szpital.

Każdorazowo o zastosowaniu przymusu decyduje lekarz, a jeśli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o zastosowaniu przymusu decyduje pielęgniarka/pielęgniarz, natychmiast zawiadamiając jednak o tym lekarza.

Możliwe jest również dokonanie przymusowego badania osoby z zaburzeniami psychicznymi, gdy zachowanie tej osoby wskazuje, że z powodu tych zaburzeń może ona zagrażać bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób bądź nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych. 

Przeczytaj: Na czym polega opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Redakcja poleca

REKLAMA