Transport sanitarny w podstawowej opiece zdrowotnej przysługuje pacjentom w następujących sytuacjach:
- kiedy zachodzi konieczność leczenia określonego schorzenia w innym zakładzie opieki zdrowotnej – z wyłączeniem stanów nagłego zagrożenia zdrowia lub życia;
- dla zachowania ciągłości leczenia – gdy jest ono realizowane przez lekarza POZ.
Świadczenie obejmuje przejazd z miejsca zamieszkania pacjenta do świadczeniodawcy i z powrotem. Decyzję o konieczności zapewnienia pacjentowi transportu sanitarnego podejmuje lekarz. On też ocenia, czy transport będzie bezpłatny, częściowo lub całkowicie odpłatny. Informacja o odpłatności powinna zostać odnotowana przez lekarza na zleceniu.
Karetka pogotowia ratunkowego nie może być używana do transportu sanitarnego w ramach podstawowej opieki zdrowotnej. Istnieje bowiem ustawowy zakaz używania karetek pogotowia do innych celów niż ratunkowe.
Przeczytaj: Jak potwierdzić prawo do świadczeń zdrowotnych?
Odpłatność
• transport bezpłatny – przysługuje osobom z dysfunkcją narządu ruchu uniemożliwiającą korzystanie ze środków transportu publicznego bez względu na schorzenie pacjenta;
• transport częściowo płatny lub pełnopłatny – przysługuje osobom, u których nie występuje niepełnosprawność wynikająca z dysfunkcji narządu ruchu.
W zależności od wskazań medycznych, określa się dwa stopnie niesprawności:
• kiedy osoba zdolna jest do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby i do korzystania ze środków transportu publicznego mówimy o niesprawności I stopnia. Pacjent ponosi wtedy całkowity koszt przewozu środkiem transportu sanitarnego.
• gdy osoba zdolna jest do samodzielnego poruszania się bez stałej pomocy innej osoby, ale wymaga pomocy innej osoby przy korzystaniu ze środków transportu publicznego lub wymaga korzystania z pojazdów dostosowanych do potrzeb osób niepełnosprawnych, jest to niesprawność II stopnia. W tym przypadku udział pacjenta w kosztach transportu wynosi 60%.
Przeczytaj: Organizacja pracy poradni specjalistycznej
Do ubiegania się o możliwość skorzystania z przejazdu środkami transportu sanitarnego w celach medycznych (z wyjątkiem stanów nagłego zagrożenia lub życia) za pełną lub częściowo odpłatnością uprawniają:
- choroby krwi i narządów krwiotwórczych,
- choroby nowotworowe,
- choroby oczu,
- choroby przemiany materii,
- choroby psychiczne i zaburzenia zachowania,
- choroby skóry i tkanki podskórnej,
- choroby układu krążenia,
- choroby układu moczowo-płciowego,
- choroby układu nerwowego,
- choroby układu oddechowego,
- choroby układu ruchu,
- choroby układu trawiennego,
- choroby układu wydzielania wewnętrznego,
- choroby zakaźne i pasożytnicze,
- urazy i zatrucia,
- wady rozwojowe wrodzone, zniekształcenia i aberracje chromosomowe.
Chory pokrywa koszty transportu wynikające z różnicy odległości pomiędzy świadczeniodawcą najbliższym a docelowym, wskazanym w skierowaniu na transport sanitarny.
Transport sanitarny „daleki” w POZ
Aby skorzystać z transportu sanitarnego „dalekiego” w POZ pacjent (lub jego rodzina) powinien wystąpić z wnioskiem do dyrektora oddziału wojewódzkiego NFZ. Wniosek taki należy złożyć w oddziale Funduszu, do którego należy pacjent. Po rozpatrzeniu wniosku, dyrektor oddziału Funduszu wyda pisemnie stosowną decyzję.
Z transportu „dalekiego” w POZ pacjent może skorzystać w następujących sytuacjach:
- kiedy z przyczyn losowych pacjent musiał skorzystać z pomocy medycznej w szpitalu za granicą, a jego stan zdrowia w momencie wypisu ze szpitala jest stabilny, ale nie pozwala na samodzielny powrót do domu. Taki transport jest realizowany od granicy Polski do miejsca zamieszkania pacjenta;
- kiedy z przyczyn losowych pacjent musiał skorzystać z pomocy medycznej w zagranicznym szpitalu, ale wymaga kontynuacji leczenia w kraju, a stan jego zdrowia pozwala na uzyskanie wypisu i nie ma medycznych przeciwwskazań do przewozu ambulansem. W takim przypadku pacjent jest przewożony od granicy Polski do szpitala, który jest położony najbliżej jego domu i w którym możliwe jest kontynuowanie leczenia.
W powyższych przypadkach należy dołączyć do wniosku zaświadczenie sporządzone w języku polskim, a przygotowane przez zagraniczny szpital, który realizował leczenie.
- kiedy z przyczyn uzasadnionych medycznie pacjent musi korzystać ze świadczeń konkretnej poradni specjalistycznej oddalonej o ponad 60 km (więcej niż 120 km „tam i z powrotem”), a ogólny stan jego zdrowia nie pozwala na samodzielne dotarcie do poradni. Transport przysługuje wtedy z miejsca zamieszkania pacjenta do najbliższego świadczeniodawcy, który udzieli mu świadczeń i z powrotem;
- kiedy pacjent musi ze względów medycznych korzystać z wysokospecjalistycznych świadczeń ambulatoryjnych, które realizowane są jedynie przez niektóre poradnie, do których odległość z miejsca zamieszkania pacjenta przekracza 120 km „tam i z powrotem”, a ogólny stan zdrowia chorego nie pozwala na samodzielny dojazd do poradni. Transport przysługuje wtedy od domu pacjenta do poradni i z powrotem;
W takich przypadkach należy koniecznie dołączyć do wniosku zaświadczenie z poradni specjalistycznej, która ma wykonać świadczenie.
W każdym przypadku lekarz rodzinny potwierdza zasadność realizacji transportu dalekiego i wskazuje, kto ma zrealizować przewóz.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
