Na czym opiera się leczenie?
W ciągu ostatniego wieku sposób leczenia schizofrenii bardzo się zmienił. Aktualnie polega przede wszystkim na podawaniu leków, nazywanych przeciwpsychotycznymi. Są one niezastąpione zarówno w leczeniu, jak i łagodzeniu skutków długotrwałej choroby. Wybór właściwego leku przeciwpsychotycznego wymaga rozległej wiedzy z zakresu ich oddziaływania oraz ewentualnych skutków ubocznych.
Należy mieć na uwadze fakt, że dobre samopoczucie motywuje do przyjmowania leków. Jest to niezwykle ważne, nie tylko ze względu na podejście pacjenta do walki z chorobą, ale również ze względu na lepsze rokowania – odpowiednio dobrana farmakoterapia zapobiega bowiem nawrotom choroby.
Zobacz także: Co to jest schizofrenia?
Każdy pacjent jest niepowtarzalny
Każdy pacjent jest niepowtarzalny, podobnie jak historia oraz przebieg jego choroby. Wiąże się to ze ściśle indywidualnym procesem leczenia. Lekarz, w oparciu o swoje doświadczenie oraz wiedzę, a przede wszystkim bazując na rozmowie z pacjentem, dobiera dostosowany do jego potrzeb plan walki z chorobą. Obecnie, leczenie koncentruje się na osobie pacjenta, który jest traktowany priorytetowo. Zwalczanie objawów samej choroby schodzi na dalszy plan.
Polecamy również: Jakie są przyczyny schizofrenii?
Dla każdego pacjenta lek i jego dawka dobierane są indywidualnie. Dlatego początek leczenia jest szczególnie ważnym momentem, który wymaga czasu i zaangażowania obu stron. Na podstawie informacji od pacjenta, lekarz określa najodpowiedniejszą formę leczenia. Stąd tak ważna jest współpraca pomiędzy pacjentem a lekarzem.
Warto wiedzieć, że podczas leczenia mogą pojawić się tzw. skutki uboczne, czyli negatywne konsekwencje przyjmowania leków. Wtedy lekarz stara się skorygować ich działanie na tyle, aby korzyści z przyjmowania leków było znacznie więcej, niż niedogodności. Wszystko jednak zależy od prawdomówności oraz otwarcia pacjenta na kontakt z lekarzem.
Jak wybrać leki?
Obecnie, na rynku istnieje duży wybór leków przeciwpsychotycznych. Dzieli się je na dwie grupy:
• leki I generacji (klasyczne)
• leki II generacji (atypowe).
Pierwsza grupa leków – najstarsza – jest znana od wielu lat. Może występować klasycznie w postaci tabletek lub zastrzyków (iniekcji). Nieco mniej znaną formą są zastrzyki o przedłużonym działaniu (tzw. depot), które otrzymuje się co 2-4 tygodnie.
Choć leki I generacji są skuteczne w leczeniu schizofrenii, posiadają poważną wadę – jest nią częste występowanie objawów niepożądanych. Należy do nich między innymi sztywność i drżenie mięśni, określany czasem jako „niepokój ruchowy”.
Leki II generacji, inaczej nazywane jako atypowe, zwykle są częściej wybierane ze względu na ograniczone działania uboczne. Ich ogromną zaletą jest wpływ na zaburzenia nastroju, ponieważ zapewniają dobre samopoczucie pacjenta.
Gdy jeden lek nie wystarcza…
Warto wiedzieć, że w przypadku braku poprawy przy leczenie jednym lekiem, dodawany jest drugi lek przeciwpsychotyczny lub leki z innych grup (tzw. terapie skojarzone).
Niekiedy istnieje potrzeba przyjmowania leków, zmniejszających nasilenie objawów ubocznych (tzw. leki korygujące).
Po pierwszym epizodzie choroby przyjmowanie leków odbywa się przez co najmniej 2 lata. Z każdym kolejnych epizodem ten czas się wydłuża.
Choć przyjmowanie leków wiąże się z niedogodnościami, wynikającymi z regularnością ich przyjmowania czy ewentualnymi skutkami ubocznymi, pacjent nie powinien odstawiać ani zmieniać dawki leku na własną rękę. Wszelkie decyzje dotyczące farmakoterapii wymagają konsultacji z lekarzem.
Czytaj: Jak leczyć schizofrenię?
Przyjmuję leki, co dalej?
Stosowanie farmakoterapii często jest wiązane z innymi rodzajami oddziaływań. Pojawia się tu niezwykle istotna wiedza dotycząca choroby. Jest ona ważna zarówno przez wzgląd na samego pacjenta, jak i jego otoczenie. Rodzina bowiem odgrywa ogromną rolę podczas całego procesu leczenia. Dlatego warto korzystać z wszelkiego rodzaju pozyskiwania informacji – broszurek, książek, rozmów z innymi pacjentami czy treningów z terapeutami. Te ostatnie są oferowane w postaci zajęć psychoedukacyjnych.
Do innych form radzenia sobie z chorobą należą spotkania klubu pacjenta, uczęszczanie do środowiskowego domu samopomocy lub udział w warsztatach terapii zajęciowej.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
