Odzyskać zdrowie
Należy pamiętać o tym, że wiele osób z CFS może spontanicznie powrócić do zdrowia. Jednakże satysfakcjonujące leczenie jest istotnie związane z prawidłowymi relacjami z terapeutą, regularnymi kontaktami i superwizją. Poza tym w odzyskiwaniu zdrowia ważną rolę odgrywają proces rehabilitacji somatycznej i społecznej oraz wsparcie społeczne, a przede wszystkim sam pacjent i jego rodzina, która, jak się okazuje, także wymaga specjalistycznej edukacji, opieki i wsparcia (Malhi, Vollmer-Conna, 2001; Turp, 2006).
Kompleksowa terapia
Elizabeth Turp (2006) opublikowała własne sposoby pokonywania syndromu przewlekłego zmęczenia. Jako psycholog zajmujący się terapią osób z różnymi zaburzeniami i równocześnie osoba doświadczająca dokuczliwych symptomów CFS ukazała, z jakim wysiłkiem pokonywała słabość i ograniczenia ciała w codziennym życiu, w wykonywaniu takich czynności, jak: zakupy, praca czy udział w przyjęciu. Uświadomiła czytelnikowi, jakim wręcz bohaterstwem jest podejmowana aktywność wobec wszechogarniającej senności i zmęczenia z jedynym pragnieniem udania się na spoczynek. Zwróciła uwagę na to, że otoczenie z trudnością akceptuje dolegliwości związane z CFS wobec „zdrowego wyglądu”. Autorka zastosowała wymyśloną przez siebie holistyczną terapię, z użyciem hydroterapii, aromaterapii, masażu, diety, z podkreśleniem zrozumienia emocji i wpływu stanu emocjonalnego, a zwłaszcza lęku na kondycję zdrowotną, a dzięki programowi stopniowego wzrostu aktywności pacjent może odzyskać siłę i sprawność.
Polecamy: Wybór terapii w syndromie przewlekłego zmęczenia
Optymizm na zmęczenie
Dostrzeżono także pozytywny wpływ optymizmu, radzenia sobie zorientowanego na problem i wsparcia społecznego na poprawę kondycji zdrowotnej osób z CFS (zob. Jason, Witter, Torres-Harding, 2003).
Medycyna Wschodu
Wśród metod terapii osób cierpiących na przewlekłe zmęczenie można odnaleźć również aplikowanie różnych form opartych na tradycji filozoficznej Azji Wschodniej i stosowanie popularnej tam metody Kampo, która w Japonii pełni ważną funkcję w opiece zdrowotnej, także wspiera leczenie nadciśnienia, częstych przeziębień, bólu głowy, artretyzmu, neuralgii, astmy oskrzelowej, kolagenoz, przewlekłego zapalenia wątroby, cukrzycy i innych.
Pozytywne rezultaty leczenia osób z różną etiologią subiektywnie określanego zmęczenia, ocenianego za pomocą kwestionariusza Masudy, odnotowano u osób z chorobami sercowo-naczyniowymi, żołądkowo-jelitowymi, zaburzeniami ze strony układu oddechowego, alergią, nowotworami złośliwymi, z chorobami krwi, ortopedycznymi, ginekologicznymi i innymi. Efekty te polegały na poprawie stanu zdrowia, a także obniżeniu poziomu zmęczenia fizycznego i psychicznego oraz spadku bezsenności (zob. Sekiya i in., 2005).
Hipnoza? Czemu nie!
Wśród różnorodnych metod terapii aplikowanych z powodu ostrego początku syndromu przewlekłego zmęczenia, z dominacją dysfunkcji poznawczych (bez zaburzeń psychicznych), został opisany pozytywny efekt neurofeedbacku i autohipnozy, które doprowadziły do poprawy wigoru i zmniejszenia odczuwanego zmęczenia (zob. Hammond, 2001).
Rola edukacji
Do interesujących wniosków dotyczących rozmaitych form terapii osób z syndromem przewlekłego zmęczenia doszła Sonya Lipczynska (2005), która dostrzegła, że ta grupa osób, często zawiedziona w swych oczekiwaniach wobec opieki medycznej, dzieli się trudnymi przeżyciami, poszukując wsparcia przez Internet. Niekontrolowane informacje i różne metody „uzdrawiania” mogą, zdaniem tej autorki, stanowić istotne zagrożenie zdrowotne. Dlatego uważa, że jeśli ten rodzaj psychoedukacji byłby prowadzony przez specjalistów, istniałaby szeroko dostępna i ważna forma pomocy.
Polecamy: Naturalne metody relaksacji - poradnik
Fragment pochodzi z książki „Zmęczenie a zdrowie i choroba (perspektywa psychologiczna)” Gabrieli Chojnackiej-Szawłowskiej (Impuls, 2009). Publikacja za zgodą wydawcy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
