Osobowość histrioniczna - czy to tylko histeria?

Jakie są objawy?

• nieustanne poszukiwanie zainteresowania innych,
• zachowania prowokujące seksualnie (otoczeniu wydaje się, że taka osoba ma nieustanną potrzebę uwodzenia),
• przesadne wyrażanie emocji, często też przeskoki między skrajnymi emocjami, które jednak są bardzo płytkie,
• zachowania teatralne, dramatyczne,
• wygłaszanie zdecydowanych opinii na tematy, na których dana osoba się nie zna,
• łatwe uleganie wpływom,
• depresja, lęk.

Dodatkowo, osoba z osobowością histrioniczną wypiera swoje problemy, co owocuje pojawianiem się problemów i dolegliwości fizycznych. Wszystkie konflikty wewnętrzne odkładają się w ciele, kumulują i skutkują bólami lub złym samopoczuciem.
Skąd bierze się histrioniczne zaburzenie osobowości?
Istnieje wytłumaczenie tego zjawiska, które odwołuje się do doświadczeń z dzieciństwa. Jako dziecko osoba z osobowością histrioniczną czuła się niepotrzebna, rodzice nie
okazywali jej zainteresowania, ani nie odpowiadali na jej potrzeby. Przez
to ukształtowało się w niej poczucie, że tylko jeśli będzie atrakcyjna,
to ktoś zwróci na nią uwagę i się nią zaopiekuje. Wiąże się to jednak z
formowaniem niskiego poczucia własnej wartości. W związku z tym na
ogół towarzyszy jej przekonanie, że nie
poradzi sobie samodzielnie z życiem.
Polecamy: Rodzaje zaburzeń afektywnych
Aby zapobiec ukształtowanie takiej
osobowości, rodzice powinni przekazywać dziecku także spójne wyobrażenia
odnośnie seksualności: nie powinni z jednej strony mówić, że coś (np. ciało) jest
wstrętne czy brudne. Pruderia i zakłamanie
prowadzi do utrwalenia niestabilnego sposobu reagowania i konfliktu
wewnętrznego.
Jak pomóc?
Osoba histrioniczna sama nie zgłosi się do terapeuty. Jeśli pójdzie do niego za namową kogoś z otoczenia to w nadziei, że psycholog pozwoli jej uwolnić się od ogarniających ją lęków lub depresji bez jej zaangażowania w pracę nad sobą.
Wobec osoby histrionicznej można zastosować parę rodzajów interwencji. Przede wszystkim powinna ona nauczyć się poszukiwać rozwiązań dla swoich problemów zamiast uwodzić innych, by je rozwiązali za nią. Może pomóc w tym trening asertywności. Pomocne byłoby też nauczenie się rozpoznawania emocji innych ludzi i rozumienia ich. Robi się to poprzez ćwiczenie słuchania partnera i powtarzania własnymi słowami tego co powiedział, dawanie mu informacji, jak się go zrozumiało i jakie uczucia się z tym wiążą. Trzeba takiej osobie też utrwalić nawyk odraczania realizacji potrzeby zwrócenia na siebie uwagi.
Polecamy: Hipochondria - kiedy staje się prawdziwą chorobą?