Czego się boisz?
Zoofobia rzadko dotyczy lęku przed wszystkimi zwierzętami. Najczęściej strach jest obawą przed określonym gatunkiem lub rodzajem zwierząt, np.:
- pająków (arachnofobia),
- owadów (insektofobia),
- psów (kynofobia),
- węży (ofidiofobia).
Ten strach mnie paraliżuje!
Zoofobia prowadzi do niewytłumaczalnego lęku, napadu paniki, który objawia się:
- kołataniem serca,
- paraliżem kończyn,
- dusznościami,
- przyspieszonym oddechem,
- zimnym potem,
- drżeniem kończyn,
- podwyższonym ciśnieniem.
Skąd ten lęk?
Nie ma jednej konkretnej przyczyny zoofobii. Paniczny lęk przed zwierzętami/zwierzęciem może pojawić się po nieprzyjemnym kontakcie ze stworzeniem w okresie dzieciństwa. Może także być spowodowany naśladownictwem zachowań lękowych, które dziecko dostrzegło u rodziny lub najbliższych.
Zoofobia najczęściej pojawia się w okresie od 3. do 12. roku życia. Wcześniej dzieci niczego się nie boją: ani pająków, ani węży, ani szczurów. Bardziej świadome dziecko, straszone przez innych, bądź takie, które spotyka się z zagrażającą mu sytuacją, może odczuwać silny lęk przed którymś zwierzęciem.
Zobacz też: Najdziwniejsze fobie - tabela
Strach tkwi w głowie
Zoofobia, tak jak i pozostałe fobie, to choroba umysłu. Boimy się czegoś, co w rzeczywistości Nam nie zagraża. Żadne tłumaczenia innych typu „ten mały pajączek nie może Cię skrzywdzić” do nas nie docierają. My wiemy swoje. Mały, włochaty pająk jest obiektem naszego strachu i koszmarów. Nieważne, że jest niewielki. Jak z tym walczyć?
Grunt to się oswoić
Leczenie zoofobii polega na odwrażliwaniu z nabytego lęku. Z początku pacjent uczy się technik relaksacyjnych, uspakaja się i odpręża. Następnie, na kolejnych seansach, oswaja się ze źródłem lęku. I choć dla osób niecierpiących na zoofobię brzmi to delikatnie i niegroźnie, to osoba z silnym, panicznym strachem, musi zmierzyć się ze swoją fobią.
Począwszy od wyobrażenia sobie własnego spotkania ze zwierzęciem, którego się boi, mówienie o nim, pisanie jego nazwy na kartce, oglądanie zdjęć, po oglądanie atrap danego zwierzęcia, a na prawdziwym, żywym zwierzęciu kończąc. Osoba panicznie bojąca się węży na samym końcu terapii dotyka i bierze do ręki zwierzę, przed którym odczuwa silny, niepokojący lęk.
Osoby, które przechodzą przez tą terapię, decydują się na nią, gdyż pragną tylko jednego: przestać się bać. Chcą być wolne od niepokoju, od paniki na widok zwierzęcia, przed którym tyle czasu uciekały.
Terapia jest indywidualnie dostosowana do osoby cierpiącej na zoofobię. Nie może odbywać się zbyt szybko, pod presją i w lęku, gdyż mogłaby przynieść odwrotny skutek – wzmocnić fobię. Osoba sparaliżowana panicznym strachem na przykład przed pająkami, musi oswoić się ze źródłem swoich lęków i pokonać je.
Zobacz też: Arachnofobia - jak pokonać pajęczy strach?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
