Stwardnienie rozsiane (SM)

Stwardnienie rozsiane (SM) jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego. Polega na tworzeniu się w obrębie mózgu i rdzenia rozsianych ognisk patologicznych, które uszkadzają czynności komórek i włókien nerwowych. Przyczyna zmian chorobowych nie jest znana, prawdopodobnie w grę wchodzą różne czynniki, w tym również zakażenie wirusowe i reakcja autoagresyjna a także czynniki genetyczne.

Przeczytaj też: Stwardnienie zanikowe boczne - co to za choroba?

Choroba pojawia się najczęściej między 2 a 3 dekadą życia. Najwięcej zachorowań odnotowuje się wśród trzydziestolatków.

Objawy

Do podstawowych objawów choroby należą:

• pozagałkowe zapalenie nerwu wzrokowego, zanik nerwu, skroniowe zblednięcie tarczy nerwu wzrokowego - niejednokrotnie pierwszy objaw zwiastujący chorobę
• porażenie nerwów okoruchowych, często o charakterze

tzw. porażenia międzyjądrowego.

Charakterystyczne jest nasilanie się objawów pod wpływem ciepła.

Leczenie

W leczeniu SM można wyróżnić trzy etapy: łagodzenie dolegliwości związanych ze świeżym rzutem choroby, leczenie objawowe oraz modyfikujące chorobę.

Leczenie rzutu nadal jest oparte na stosowaniu glikokortykosteroidów, podawanych nowocześnie tzw. "pulsami" dożylnie (prednizolon w tzw. megadawkach przez kilka dni), lub tradycyjnie - doustnie przez dłuższy czas.

W leczeniu objawowym wykorzystuje się środki redukujące napięcie i spastyczność mięśni oraz leki przeciwbólowe. Jeśli wymaga tego stan pacjenta przepisywane są środki antydepresyjne.

Niezwykle istotne jest zapobieganie wszelkiego rodzaju infekcjom organizmu, unikanie upałów i przegrzewania ciała, gorących kąpieli i oziębienia, przeciwdziałanie zmęczeniu fizycznemu i wyczerpaniu psychicznemu.

Stwardnienie rozsiane nie jest choroba śmiertelną. Poza ciężkimi przypadkami chorzy żyją średnio tak samo długo jak osoby nie cierpiące na SM.