Klasyfikacja Durie-Salmona
Od 1975 roku do określenia stopnia zaawansowania szpiczaka mnogiego używa się klasyfikacji Durie-Salmona.
W przypadku I okresu mamy do czynienia z następującymi kryteriami:

małe stężenie białka M: IgG
hemoglobina >10g/dl;
stężenie białka Bence-Jones’a
prawidłowa struktura kości (stopień 0) lub pojedynczy guz plazmocytoma na zdjęciach RTG;
stężenia wapnia w surowicy krwi prawidłowe lub

Komórek szpiczakowych (X 1012/M2) jest wówczas mniej niż 0,6.
W II okresie obraz nie odpowiada kryteriom okresu I ani III, a ilość komórek szpiczakowych waha się od 0,6-1,2.
Natomiast w III okresie pojawia się jedno lub więcej z następujących kryteriów:

duże stężenie białka M: IgG > 7g/dl, IgA > 5g/dl;
zaawansowane zmiany lityczne kośćca (stopień 3);
stężenie białka Bence-Jones’a > 12g/24 h;
hemoglobina
stężenie wapnia w surowicy krwi > 2,75 mmol/l.

Ilość komórek szpiczakowych jest wtedy większa niż 1,2.
Dowiedz się więcej: Co to jest szpiczak mnogi?
Międzynarodowy System Stopniowania dla Szpiczaka Mnogiego (ISS)
W 2003 roku w Salamance w Hiszpanii (podczas X Międzynarodowych Warsztatów dotyczących leczenia i diagnostyki szpiczaka mnogiego) powstał Międzynarodowy System Stopniowania dla Szpiczaka Mnogiego (ISS). Wyróżniono w nim trzy stadia choroby:

stadium I (gdy beta-2-mikroglobulina jest mniejsza niż 3,5 mg/dl, a albumina większa bądź równa 3,5 g/dl);
stadium II (jeśli beta-2-mikroglobulina jest mniejsza niż 3,5 mg/dl, a albumina mniejsza niż 3,5 g/dl lub gdy beta-2-mikroglobulina wynosi 3,5 – 5,5 mg/dl);
stadium III (gdy beta-2-mikroglobulina jest większa niż 5,5 mg/dl).

Warto wiedzieć: Badania prognostyczne w szpiczaku mnogim