Podstawowe badania mogą jedynie nasunąć pewne podejrzenie choroby kardiologicznej, ale ostatecznie rozpoznanie stawia się w oparciu o bardziej specjalistyczne badania. Wybierając jakiekolwiek badania trzeba się zastanowić, jaką odpowiedź chce się uzyskać, co się podejrzewa i czy dane badanie przybliży rozwiązanie problemu.
Od których badań rozpocząć diagnostykę chorób serca?
Najważniejsze badania laboratoryjne u pacjenta kardiologicznego to miedzy innymi profil lipidów na czczo, uwzględniający cholesterol całkowity, cholesterol LDL i HDL oraz stężenie triglicerydów, stężenie glukozy na czczo i hemoglobiny glikowanej, białko C-reaktywne.
Parametry te są istotne w ocenie ryzyka incydentów wieńcowych a nawet zgonu. Nieprawidłowości dotyczące funkcji wątroby i nerek mogą być pierwszymi wskazówkami odnośnie nierozpoznanej wcześniej choroby serca. Wynika to z upośledzonego ukrwienia tych narządów z powodu niewydolności serca.
Zobacz także: Wysoki poziom cholesterolu i co dalej?
Do czego służy peptyd natriuretyczny?
Dobrym markerem mówiącym o niewydolności serca jest tzw. peptyd natriuretyczny typu B (BNP lub NT-pro BNP). Jego prawidłowe stężenie pozwala na wykluczenie niewydolności serca z bardzo dużym prawdopodobieństwem. Jest to dobry wskaźnik zaawansowania niewydolności oraz czynnik rokowniczy, korelujący z efektywnością leczenia.
Co to są markery sercowe?
W diagnostyce niedokrwienia mięśnia sercowego przydatne są tzw. markery sercowe. Świadczą one o uszkodzeniu mięśnia sercowego, są wyrazem martwicy i śmierci komórek, które wynikają z niedokrwienia.
Najważniejsze markery sercowe to troponiny sercowe, kinaza kreatynowa (CK) i jej izoenzym CK-MB, mioglobina, dehydrogenaza mleczanowa (LDH).
Najbardziej specyficzne dla serca są troponiny. Ich wzrost obserwuje się już kilka godzin po incydencie niedokrwienia i osiągają wartości maksymalne po około 24 godzinach, a utrzymują się w podwyższonym stężeniu około 7-10 dni. Wzrastają nawet w przypadku mikrozawałów.
Mioglobina jest wykrywana najwcześniej ze wszystkich markerów, ale jest mało specyficzna dla serca. CK-MB wzrasta po kilku godzinach od niedokrwienia a wartość jego spada po około 2-3 dniach, stąd jest dobrym markerem w ocenie nawrotu zawału.
Należy jednak pamiętać, że wzrost tych markerów obserwuje się także w uszkodzeniu mięśnia sercowego z innych przyczyn niż niedokrwienie np. zapalenie mięśnia sercowego, zatorowość płucna, tachyarytmie, działanie leków kardiotoksycznych. Niektóre stany chorobowe mogą zaostrzać przebieg chorób serca. Mogą to być niedokrwistość wówczas pomocna będzie morfologia, nadczynność tarczycy – zleca się badanie hormonów tarczycy.
Wyniki wszystkich badań laboratoryjnych trzeba oceniać w powiązaniu ze stanem klinicznym pacjenta. Samodzielne wyniki nie mają wartości samej w sobie.
Polecamy: Rola troponiny w diagnostyce zawału serca
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
