Rodzaj zakażeń odcewnikowych
Zakażenia te można podzielić na: miejscowe oraz zakażenie krwi. Zakażenia miejscowe dotyczą bezpośrednio miejsca wkłucia cewnika. Wyróżnia się również tzw. zakażenia tunelowe obejmujące skórę, tkankę podskórną biegnące wzdłuż cewnika wprowadzonego do naczyń.
Najczęstsze czynniki etiologiczne zakażeń odcewnikowych to: gronkowiec złocisty, enterokoki, a także grzyb z rodzaju Candida, jak również flora Gramm-ujemna.
Jak rozpoznać zakażenie odcewnikowe?
Objawy kliniczne zakażenia odcewnikowego związane są z lokalnym procesem zapalnym. Są to zaczerwienienie skóry, miejscowa bolesność i obrzęk, ocieplenie z towarzyszącym surowiczo - ropnym wyciekiem. Zakażeniu takiemu może towarzyszyć gorączka z dreszczami lub bez, jak również zakażenie takie może przyjąć obraz sepsy i wstrząsu septycznego.
Polecamy: Sepsa i wstrząs septyczny - jak pomóc choremu?
Przy podejrzeniu zakażenia odcewnikowego należy pobrać przynajmniej dwie próbki krwi na posiew. Jedna próbka powinna pochodzić z miejsca bezpośredniego nakłucia żyły (innego niż wkłucie ) druga natomiast, powinna pochodzić z wkłucia podejrzewanego o zakażenie. Dodatkowo, jeżeli stwierdza się wyciek ropny, należy pobrać wymaz z tego miejsca. Zakażony cewnik po wyjęciu z naczynia powinien mieć odciętą końcówkę. Końcówka ta powinna również zostać poddana badaniu mikrobiologicznemu. Za pozytywny wynik badania uznaje się przy izolacji tego samego patogenu z krwi i końcówki cewnika.
Jak unikać zakażeń odcewnikowych?
Aby uniknąć zakażeń odcewnikowych, należy przestrzegać kilku następujących zasad. Ważna jest prawidłowa higiena rąk personelu oraz odpowiednie odkażenie miejsca wkłucia przed założeniem lub wymianą linii donaczyniowej lub opatrunku. Miejsce wprowadzenia cewnika należy zabezpieczyć jałowym opatrunkiem. Należy usunąć cewnik tak szybko jak to możliwe, gdy nie jest potrzebny do celów diagnostyczno – leczniczych, nie powinien znajdować się w naczyniu. Wejście do cewnika należy odkażać 70 % alkoholem przed każdym podaniem leku. Cewnik należy wymieniać nie rzadziej, niż co 96 godzin. Natomiast opatrunek zabezpieczający cewnik wymienia się co 48 godzin w przypadku gazy lub co siedem dni, gdy jest to opatrunek przezroczysty.
Powikłania
Zakażenia odcewnikowe mogą skończyć się nieprzyjemnymi powikłaniami. Można tu wymienić m.in. ropień miejscowy, zakrzepicę septyczną, bakteryjne zapalenie wsierdzia, ciężki stan chorego, częste nawroty zakażenia oraz posocznicę.
Czytaj też: Infekcyjne zapalenie wsierdzia - co to za choroba?
Leczenie
Do leczenia zakażeń odcewnikowych stosuje się antybiotykoterapię. Przy podejrzeniu zakażenia bazuje się na antybiotykoterapii empirycznej, czyli dobieramy antybiotyk o szerokim zakresie działania na drobnoustroje. Dopiero po uzyskaniu wyników posiewów zmienia się antybiotyki stosownie do tzw. antybiogramu, czyli badania pokazującego, na który antybiotyk bakteria jest najbardziej wrażliwa. Czas leczenia zakażenia odcewnikowego bez powikłań wynosi 10-14 dni, natomiast w przypadku powikłań należy usunąć cewnik i kontynuować leczenie przez 4-6 tygodni.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
