W ocenie klinicznej chorego z podejrzeniem niewydolności serca należy brać pod uwagę i oszacować stan uszkodzenia funkcji serca oraz zobiektywizować zarówno objawy, jak i ich nasilenie. Postępowanie lekarskie z reguły zawiera kilka charakterystycznych kroków, których wykonanie pozwala na potwierdzenie lub też wykluczenie podejrzenia niewydolności.
Niezbędnym narzędziem w każdym schemacie postępowania jest wywiad lekarski, którego celem będzie stworzenie pełnego obrazu pacjenta nie tylko związanego z istniejącymi dolegliwościami. Jest to etap pozwalający na postawienie wstępnych przypuszczeń oraz określenie kierunku dalszego postępowania diagnostycznego.
Przeczytaj: Skuteczne leczenie niewydolności serca - czy to możliwe?
Jakie badania wykonać w niewydolności serca?
W pierwszej kolejności należy wykonać podstawowy pakiet badań, mający na celu ocenę ogólnej funkcji życiodajnej pompy oraz narządów sąsiednich. Do tego pakietu należy badanie elektrokardiograficzne (EKG), test wysiłkowy oraz badanie radiologiczne klatki piersiowej. Badania te nie pozwalają jednoznacznie wykluczyć niewydolności, ale umożliwiają ocenę sylwetki serca krążenia płucnego a zarazem funkcjonowania lewej komory.
Wykonanie testu wysiłkowego pod kontrolą EKG pozwala na ocenę aktywności elektrycznej serca w czasie niewielkiego wysiłku, jakim jest jazda na rowerze treningowym czy spacer po bieżni. Tak więc prawidłowy ich wynik zawsze należy potwierdzić wykonując inne bardziej czułe i swoiste badania.
Standardem w rozpoznawaniu niewydolności powoli staje się echokardiografia. Ze względu na swoje liczne zalety a mianowicie niewielką inwazyjność, która koreluje z wysoką trafnością diagnoz echo serca powoli zaczyna wypierać inne metody diagnostyczne. Na jego podstawie jesteśmy w stanie ocenić wielkość jam serca, globalną funkcję lewej komory oraz niejednokrotnie pozwala określić przyczynę niewydolności (np. zobrazowanie zaburzeń kurczliwości, przerostu m. sercowego).
Zobacz też: Czy chore serce boli?
Co to jest BNP – hormon natriuretyczny?
Cennym narzędziem diagnostycznym w niewydolności serca jest oznaczenie stężenia hormonu natriuretycznego w osoczu (BNP i NT-pro-BNP). Są to peptydy, które są uwalniane przez serce w odpowiedzi na przeciążenie oraz rozciągnięcie mięśnia sercowego. Wiele badań klinicznym potwierdziło wysokie stężenia tych hormonów u osób ze stwierdzoną niewydolnością serca.
Często jedynym a zarazem wcześnie pojawiającym się objawem jest duszność, którą należy różnicować z chorobami płuc. Stąd zaleca się wykonanie spirometrii. Uzupełnieniem tej diagnostyki jest wykonanie pełnej morfologii, badania moczu, określenie poziomu kreatyniny oraz hormonu tarczycy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
