Cele leczenia
Głównymi celami leczenia dziewcząt z bulimią psychiczną są:
– podwyższenie samooceny,
– ustabilizowanie masy ciała,
– wyeliminowanie niewłaściwych nawyków żywieniowych,
– rozwijanie zdolności radzenia sobie w sytuacjach trudnych bez konieczności odwoływania się do patologicznych zachowań żywieniowych.
Większość dziewcząt z bulimią psychiczną jest leczona w trybie ambulatoryjnym. Program terapii obejmuje m.in. naukę prawidłowych zachowań żywieniowych. Chore, u których zdiagnozowano poważne zaburzenia fizjologiczne, niską masę ciała, uzależnienie od alkoholu i/lub substancji psychoaktywnych, a także próby samobójcze, są kierowane do szpitala.
W leczeniu bulimii duże znaczenie ma wybór oraz zastosowanie odpowiednich metod i form terapii. Mogą to być:
a) metody biologiczne,
b) terapia poznawczo-behawioralna,
c) terapia rodzinna.
Przeczytaj: Czym jest bulimia?
Metody biologiczne
Metody biologiczne stosuje się po to, by poprawić stan somatyczny pacjentki, złagodzić skutki wymiotów i/lub zażywania środków przeczyszczających oraz zmniejszyć nasilenie objawów depresji. W terapii biologicznej bulimia nervosa wykorzystuje się farmakoterapię lekami przeciwdepresyjnymi, które zmniejszają liczbę ataków bulimicznych. Trzeba jednak zaznaczyć, że stosowanie środków antydepresyjnych przez dłuższy czas prowadzi do zwiększenia zapotrzebowania na węglowodany oraz do wzrostu masy ciała, co w konsekwencji zniechęca dziewczęta do ich przyjmowania.
Terapia poznawczo-behawioralna
Głównymi celami terapii poznawczo-behawioralnej są: zmiana schematów poznawczych dotyczących jedzenia i postrzegania własnej sylwetki oraz ograniczenie ilości ataków bulimicznych. Cele te można osiągnąć dzięki różnym metodom i technikom oddziaływań psychoterapeutycznych, takim jak: ekspozycja na bodziec (tu: jedzenie), dzienniczek samoobserwacji myśli oraz zachowań, edukacja dietetyczna, samokontrola, treningi interpersonalne.
Przeczytaj: Jaką rolę pełni bulimia w Twoim życiu?
Terapia rodzinna
Skuteczność terapii rodzinnej zależy w dużej mierze od wieku, w którym dziewczyna zachorowała, oraz od czasu, jaki upłynął od momentu zachorowania. W związku z tym terapię rodzinną bulimii psychicznej stosuje się najczęściej u dzieci i młodzieży, a rzadko u osób dorosłych. W przypadku osób dorosłych terapia rodzinna może uzupełniać terapię indywidualną/małżeńską.
Ważną rolę w procesie leczenia odgrywają także psychoterapia grupowa, grupy wsparcia i grupy samopomocy dla dziewcząt i członków ich rodzin. Prowadzone przez osoby, które w przeszłości zmagały się z podobnymi problemami, mogą stanowić uzupełnienie i/lub dopełnienie innych metod i form terapii.
Fragment pochodzi z książki „Pedagogiczna diagnoza i profilaktyka zaburzeń odżywiania się u młodzieży szkolnej”, autor Marta Kowalczyk, Kraków 2008. Publikacja za zgodą wydawcy. Bibliografia dostępna w redakcji.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
