Na czym polega miastenia?
W organizmie człowieka wyróżniamy trzy grupy mięśni: poprzecznie prążkowane, gładkie i mięsień sercowy. W miastenii dochodzi do osłabienia siły mięśni poprzecznie prążkowanych, a więc mięśni obecnych w kończynach, na tułowiu, głowie i szyi. Odpowiadają one nie tylko za poruszanie się, utrzymywanie prawidłowej postawy, ale także umożliwiają oddychanie i prawidłowe widzenie.
Do osłabienia mięśni szkieletowych w miastenii dochodzi wskutek uszkodzenia receptora dla acetylocholiny przez swoiste auto-przeciwciała. Oznacza to, że miastenia należy do chorób autoimmunologicznych, czyli takich, w których w wyniku autoagresji dochodzi do uszkodzenia tkanek własnego organizmu.
Jak objawia się miastenia?
Miastenia, ze względu na swój przebieg, nazywana jest także nużliwością mięśni. U ponad połowy pacjentów pierwszym mięśniami, w których dochodzi do osłabienia siły mięśniowej są mięśnie gałek ocznych. Dlatego często pierwszym objawem miastenii jest opadanie powiek (jednego lub obu oczu) oraz podwójne widzenie. U pozostałych pacjentów pojawiają się: problemy z żuciem, trudności z mówieniem, zmniejszenie mimiki twarzy, postępujące osłabienie.
Kto najczęściej choruje na miastenię?
Miastenia nie jest chorobą częstą, choruje na nią 50-125 na 1mln osób. Największą grupę chorych stanowią młode kobiety. Obok kobiet 20-30 letnich, drugą grupą obarczoną zwiększonym ryzykiem zachorowania na miastenię są starsi mężczyźni (w wieku 60-70 lat).
Zauważono również wpływ czynników genetycznych na występowanie miastenii, co prawdopodobnie ma bezpośredni wpływ na autoimmunologiczny charakter choroby. Jakie są inne czynniki ryzyka wystąpienia miastenii?
Dlaczego bać się miastenii?
Jednym z najgroźniejszych powikłań miastenii jest przełom miasteniczny. U większości chorych nie udaje się znaleźć przyczyny choroby. Podejrzewa się, że chorobę mogą zaostrzać: niestosowanie się do zaleconego leczenia, infekcje wirusowe i bakteryjne, ciąża, odwodnienie i zaburzenia elektrolitowe.
Przełom miasteniczny polega na bardzo gwałtownym zaostrzeniu objawów miastenii. Osłabienie obejmuje wiele grup mięśni, w tym również mięśnie odpowiadające za oddychanie - przeponę i mięśnie międzyżebrowe. Stan taki grozi uduszeniem i stanowi zagrożenie dla życia chorego.
Jak rozpoznać miastenię?
Objawy typowe dla miastenii, czyli osłabienie siły mięśniowej mogą być spowodowane przez wiele schorzeń. Oprócz szczegółowej rozmowy z lekarzem i dokładnego badania, dla postawienia pewnej diagnozy konieczne jest wykonanie szeregu badań.
Wykonuje się badanie krwi w celu znalezienia przeciwciał przeciwko receptorom dla acetylocholiny (anty-AchR) lub przeciwciał przeciw kinazie tyrozyny (anty-MusK). Następnie można przeprowadzić próbę z tensilonem. Do specjalistycznych badań sprawdzających stan zdrowia mięśni należą badanie elektrofizjologiczne i elektromiograficzne. Stopień nasilenia osłabienia mięśni badany jest przy pomocy tzw. próby nużliwości.
Jak przebiega diagnostyka miastenii?
Jak można leczyć miastenię?
Odpowiednie leczenie miastenii pozwala chorym na prowadzenie normalnego trybu życia. Istnieje kilka możliwości terapeutycznych w miastenii. Po pierwsze można uzupełniać niedobory acetylocholiny w komórkach nerwowych poprzez zablokowanie enzymu – cholinesterazy. Inhibitory acetylocholinoesterazy to podstawowa grupa leków stosowana w miastenii. Poza nimi do dyspozycji mamy jeszcze leki hamujące układ odpornościowy: sterydy i leki immunosupresyjne.
Czy miastenię można leczyć operacyjnie?
Operacja w miastenii jest proponowana osobom, u których przyczyną choroby jest nowotwór grasicy – grasiczak. Wskazaniem do operacji jest również uogólniona, ciężka postać miastenii u młodych pacjentów (w szczególności kobiet). Grasica jest częścią układu odpornościowego. Jest to narząd, który fizjologicznie ulega zanikowi do okresu powitania. Jeśli jednak grasica zostanie czynna w dorosłym życiu, może wpływać na cały układ odpornościowy i może wywołać miastenię.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
