Droga dożylna sposobem na dostarczenie organizmowi składników odżywczych
Żywienie pozajelitowe jest powszechną metodą stosowaną u chorych (zarówno dzieci, jak i dorosłych) z długo utrzymującymi się zaburzeniami odżywiania i wchłaniania.
Polega na podawaniu drogą dożylną niezbędnych do życia składników odżywczych (białko, węglowodany, tłuszcze, witaminy, pierwiastki śladowe, elektrolity), które u zdrowego człowieka wchłaniane są z przewodu pokarmowego. Składniki odżywcze podawane są w postaci jałowych płynów.
Typy leczenia
W zależności od rodzaju zastosowanych preparatów odżywczych i zapotrzebowania na składniki pokarmowe wyróżnia się:
- leczenie infuzyjne – polega na przetaczaniu elektrolitów w celu zapewnienia podstawowego zapotrzebowania i wyrównania strat,
- żywienie pozajelitowe częściowe – przez żyłę obwodową podaje się elektrolity, roztwory aminokwasów i kalorie przez 5-7 dni,
- całkowite żywienie pozajelitowe – polega na dostarczeniu bezpośrednio do układu żylnego za pomocą specjalnych cewników aminokwasów, cukrów prostych, emulsji tłuszczowych, elektrolitów, pierwiastków śladowych i witamin.
Zobacz też: Co to jest zespół krótkiego jelita?
Przypadki zastosowań leczenia
Żywienie pozajelitowe stosowane jest w przypadku:
- zwężenia przełyku po oparzeniach chemicznych, leczenia po radioterapii, nowotworów,
- głodzenia pacjenta mającym na celu przygotowanie go do badań diagnostycznych,
- okresu pooperacyjnego (operacje przeprowadzane na przewodzie pokarmowym),
- rozległych urazów i oparzeń w których zapotrzebowania białkowego i energetyczne przez przewód pokarmowy- jest niewystarczające,
- niektórych chorób: ostrego zapalenia trzustki, ostrej niewydolności nerek, zaostrzeniu choroby Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, posocznicy,
- okresu radio- i chemioterapii, gdy występuje zła tolerancja żywienia doustnego,
- braku chęci przyjmowania posiłków doustnie przez pacjentów, np. chorych na anoreksję, choroby psychiczne.
Powikłania
Jak każda metoda leczenia żywienie pozajelitowe również jest obarczone wystąpieniem powikłań. Dzielą się one na związane z obecnością cewnika/kaniuli i metaboliczne. Związane z obecnością cewnika/kaniuli to m.in. posocznica, przypadkowe nakłucie tętnicy, odma opłucnowa. Powikłania metaboliczne to np.: hiperglikemia, hipokaliemia, hipofosfatemia.
Decyzja o możliwości wprowadzenia żywienia pozajelitowego jest rozpatrywana osobno dla każdego pacjenta.
Żywienie pozajelitowe to nie koniec życia
Żywienie pozajelitowe nie izoluje chorego od społeczeństwa. Jest to metoda leczenia z którą pacjenci mogą dobrze funkcjonować w życiu codziennym. Są zdolni do pracy i uprawiania sportów dostosowanych do stanu ich zdrowia.
Zobacz też: Jak starzeje się układ pokarmowy?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
