Test podpaskowy
Jest obiektywnym potwierdzeniem przez lekarza istnienia nietrzymania moczu. Polega na ważeniu podpaski po 1 godzinie noszenia. W czasie tego czasu pacjentce poleca się wykonywanie podstawowych czynności ruchowych. Wzrost ciężaru o minimum 2 g świadczy o nietrzymaniu moczu. Modyfikacją testu może być noszenie podpaski przez 24 do 48 godzin w czasie przebywania w domu.
Badania laboratoryjne
Najpopularniejszymi badaniami z tej grupy są badanie ogólne moczu oraz posiew moczu (badanie wykrywające wzrost bakterii obecnych w moczu przy użyciu specjalnych szalek mikrobiologicznych). Wykonujemy je przy podejrzeniu infekcji układu moczowego, która jest jedną z najczęstszych odwracalnych przyczyn nietrzymania moczu, stosunkowo łatwą do usunięcia.
PVR, czyli objętość moczu zalegającego po mikcji
W normalnych warunkach po oddaniu moczu pęcherz moczowy powinien być pusty lub prawie pusty. Dopuszczalną ilością moczu, jak może być obecna po mikcji, wynosi poniżej 50 ml. Większe ilości świadczą o utrudnionym odpływie moczu.
Badanie wykonujemy mierząc objętość moczu podczas badania ultrasonograficznego lub po założeniu cewnika do pęcherza moczowego bezpośrednio po skorzystaniu z toalety.
USG TV
Badanie przezpochwowe (transwaginalne) USG. Służy pomiarowi kąta cewkowo-pęcherzowego i pośrednio może pomóc w różnicowaniu dwóch najczęstszych form nietrzymania moczu: wysiłkowym i parć naglących.
Czytaj też: Co to jest wysiłkowe nietrzymanie moczu?
Cystoureteroskopia
Jest także zwana wziernikowaniem pęcherza moczowego i cewki moczowej. Pozwala na zobrazowanie tych struktur przy podejrzeniu anomalii w ich budowie.
Badanie urodynamiczne
Jest specjalistycznym badaniem wykonywanym w pracowni urodynamicznej. Składa się z trzech rodzajów badań: uroflowmetrii, cystometrii oraz profilometrii cewkowej. Badanie bywa bardzo często krępujące dla pacjentek, stąd wymaga przełamania bariery, jaką jest wstyd przed rozebraniem się i oddaniem moczu w towarzystwie diagnostyków przeprowadzających badanie.
Badanie urodynamiczne służy obiektywnemu potwierdzeniu nietrzymania moczu. Jest niezwykle pomocne przy różnicowaniu przyczyny, a tym samym ma wpływ na wybór metody leczenia. Jeśli istnieje taka możliwość – pomaga w wyborze zachowawczej metody leczenia lub pozwala na wybranie optymalnej metody operacji.
Poniżej zamieszczam krótki opis każdego z tych badań.
- Uroflowmetria – nieinwazyjne badanie określające przepływ cewkowy i objętości oddanego moczu. Na takie badanie należy zgłosić się z wypełnionym pęcherzem moczowym. Jest całkowicie niebolesne. Polega na oddaniu moczu do specjalnego przepływomierza, podobnego do ubikacji, który analizuje strumień moczu i mierzy automatycznie jego objętość. Na podstawie zmierzonych parametrów automat rysuje wykres – krzywą mikcji.
- Cystometria – jest badaniem inwazyjnym: w czasie jego wykonywania wprowadzamy cewnik do pęcherza moczowego oraz drugi do odbytnicy. Mają one na celu pomiar ciśnień występujących w pęcherzu i w jamie brzusznej. Podczas badania oceniamy czynność pęcherza: czucie, pojemność, podatność ścian, a także kontrolę mikcji przez pacjenta.
- Profilometria cewkowa –służy do pomiaru ciśnienia wzdłuż przebiegu cewki moczowej.
- Wideourodynamika – to połączenie badania ciśnieniowo-przepływowego z badaniem rentgenowskim lub ultrasonograficznym.
Czytaj też: Leczenie operacyjne nietrzymania moczu
Warto wspomnieć, że prawidłowo postawiona diagnoza przyczyny nietrzymania moczu jest postawiona po prawidłowo zebranym wywiadzie, badaniu przedmiotowym oraz kompleksowym badaniu urodynamicznym.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
