Na czym polegają badania diagnostyczne nietrzymania moczu?

Test podpaskowy
Jest obiektywnym potwierdzeniem przez lekarza istnienia nietrzymania moczu. Polega na ważeniu podpaski po 1 godzinie noszenia. W czasie tego czasu pacjentce poleca się wykonywanie podstawowych czynności ruchowych. Wzrost ciężaru o minimum 2 g świadczy o nietrzymaniu moczu. Modyfikacją testu może być noszenie podpaski przez 24 do 48 godzin w czasie przebywania w domu.
Badania laboratoryjne
Najpopularniejszymi badaniami z tej grupy są badanie ogólne moczu oraz posiew moczu (badanie wykrywające wzrost bakterii obecnych w moczu przy użyciu specjalnych szalek mikrobiologicznych). Wykonujemy je przy podejrzeniu infekcji układu moczowego, która jest jedną z najczęstszych odwracalnych przyczyn nietrzymania moczu, stosunkowo łatwą do usunięcia.
PVR, czyli objętość moczu zalegającego po mikcji
W normalnych warunkach po oddaniu moczu pęcherz moczowy powinien być pusty lub prawie pusty. Dopuszczalną ilością moczu, jak może być obecna po mikcji, wynosi poniżej 50 ml. Większe ilości świadczą o utrudnionym odpływie moczu.
Badanie wykonujemy mierząc objętość moczu podczas badania ultrasonograficznego lub po założeniu cewnika do pęcherza moczowego bezpośrednio po skorzystaniu z toalety.
USG TV
Badanie przezpochwowe (transwaginalne) USG. Służy pomiarowi kąta cewkowo-pęcherzowego i pośrednio może pomóc w różnicowaniu dwóch najczęstszych form nietrzymania moczu: wysiłkowym i parć naglących.
Czytaj też: Co to jest wysiłkowe nietrzymanie moczu?
Cystoureteroskopia
Jest także zwana wziernikowaniem pęcherza moczowego i cewki moczowej. Pozwala na zobrazowanie tych struktur przy podejrzeniu anomalii w ich budowie.
Badanie urodynamiczne
Jest specjalistycznym badaniem wykonywanym w pracowni urodynamicznej. Składa się z trzech rodzajów badań: uroflowmetrii, cystometrii oraz profilometrii cewkowej. Badanie bywa bardzo często krępujące dla pacjentek, stąd wymaga przełamania bariery, jaką jest wstyd przed rozebraniem się i oddaniem moczu w towarzystwie diagnostyków przeprowadzających badanie.
Badanie urodynamiczne służy obiektywnemu potwierdzeniu nietrzymania moczu. Jest niezwykle pomocne przy różnicowaniu przyczyny, a tym samym ma wpływ na wybór metody leczenia. Jeśli istnieje taka możliwość – pomaga w wyborze zachowawczej metody leczenia lub pozwala na wybranie optymalnej metody operacji.
Poniżej zamieszczam krótki opis każdego z tych badań.

• Uroflowmetria – nieinwazyjne badanie określające przepływ cewkowy i objętości oddanego moczu. Na takie badanie należy zgłosić się z wypełnionym pęcherzem moczowym. Jest całkowicie niebolesne. Polega na oddaniu moczu do specjalnego przepływomierza, podobnego do ubikacji, który analizuje strumień moczu i mierzy automatycznie jego objętość. Na podstawie zmierzonych parametrów automat rysuje wykres – krzywą mikcji.

• Cystometria – jest badaniem inwazyjnym: w czasie jego wykonywania wprowadzamy cewnik do pęcherza moczowego oraz drugi do odbytnicy. Mają one na celu pomiar ciśnień występujących w pęcherzu i w jamie brzusznej. Podczas badania oceniamy czynność pęcherza: czucie, pojemność, podatność ścian, a także kontrolę mikcji przez pacjenta.

• Profilometria cewkowa –służy do pomiaru ciśnienia wzdłuż przebiegu cewki moczowej.

• Wideourodynamika – to połączenie badania ciśnieniowo-przepływowego z badaniem rentgenowskim lub ultrasonograficznym.

Czytaj też: Leczenie operacyjne nietrzymania moczu
Warto wspomnieć, że prawidłowo postawiona diagnoza przyczyny nietrzymania moczu jest postawiona po prawidłowo zebranym wywiadzie, badaniu przedmiotowym oraz kompleksowym badaniu urodynamicznym.