Z pojęciem tym wiąże się także objaw pęcherza nadreaktywnego (OAB), kiedy to stwierdzamy zwiększoną liczbę mikcji, potrzebę oddawania moczu w nocy więcej niż 1 raz oraz uporczywe parcia naglące, którym może, ale nie musi towarzyszyć nietrzymanie moczu.
Parcia naglące mogą mieć różną formę – ich wystąpienie może bezpośrednio poprzedzać wystąpienie incydentu nietrzymania moczu, ale w swojej łagodnej postaci ich wystąpienie daje nam czas na spokojne dotarcie do toalety. Przyczyną takiej niesubordynacji pęcherza są niekontrolowane skurcze mięśnia wypieracza pęcherza moczowego, pojawiające się w trakcie wypełniania go moczem.
Leczenie farmakologiczne
W terapii tego typu inkontynencji stosujemy bardzo często leki. Farmaceutyki przydatne w tym schorzeniu mające na celu „uspokojenie” pęcherza moczowego, czyli spowodowanie, by wypieracz pęcherza moczowego nie kurczył się gwałtownie ani zbyt mocno.
Najbardziej popularne w lecznictwie są leki grupy tzw. cholinolityków (tolterodyna, oxybutynina). Mimo ich wysokiej skuteczności, część pacjentek rezygnuje z ich stosowania z powodu działań niepożądanych, które są wynikiem oddziaływania także na inne organy. Najczęściej pacjentki narzekają na pojawiającą się suchość w jamie ustnej, zaparcia, zaburzenia widzenia (nieostrość). Leki bardziej selektywne względem pęcherza moczowego, są niestety droższe, co nie pozwala na skorzystanie wszystkim z takiej terapii, którzy by tego potrzebowali.
Czytaj także: Nietrzymanie moczu - wstydliwy problem
Mniej popularnymi lekami w tego typu nietrzymaniu moczu są trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne oraz estrogeny. Pamiętajmy, że leki niewłaściwie użyte mogą przynieść nam szkodę. W żadnym wypadku leków nie należy stosować na własną rękę, jedynie po przeprowadzeniu szczegółowej diagnostyki inkontynencji przez lekarza.
Leczenie uzupełniające
Jakakolwiek forma leczenia farmakologicznego pozostaje najskuteczniejszym sposobem na redukcję lub całkowite ustąpienie dolegliwości w tym typie nietrzymania moczu, metody zachowawcze są cennym uzupełnieniem terapii.
Leczenie behawioralne, zakładające zmianę trybu życia w połączeniu z treningiem pęcherza moczowego wraz z ćwiczeniami mięśni dna miednicy jest metoda o dużej skuteczności. Trening pęcherza moczowego należy zlecać każdej pacjentce, u której występuję nadaktywność wypieracza – nie ryzykujemy bowiem wystąpieniem działań niepożądanych, a jej skuteczność jest niekiedy wręcz porównywalna z leczeniem farmakologicznych. Celem takiego treningu jest wydłużenie okresów między kolejnymi mikcjami oraz zmniejszenie częstości występowania parć naglących i związanych z nim epizodów nietrzymania moczu.
Zastosowanie w leczeniu nietrzymania moczu z parcia znalazła także technika zwana elektrostymulacją, w czasie której drażnimy impulsami elektrycznymi nerw sromowy.
Szerzej wszystkie formy leczenia zachowawczego opisałam w osobnym artykule: Nietrzymanie moczu - jak temu zapobiegać?
Czytaj także: Podpaski na nietrzymanie moczu - opinie o TENA Lady Slim Normal
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
