Jaka jest rola nauczyciela?
Początkowo niezbędna jest indywidualna praca z instruktorem, absolwentem jednej ze szkół dla nauczycieli Techniki Alexandra, powstałych jeszcze za życia twórcy tej metody.
Nauczyciel Alexandra pokazuje jak ograniczyć reakcje stresu poprzez świadome stosowanie odpowiedniego sposobu myślenia. Umożliwia to eliminowanie gwałtownych ruchów, które nadwerężają organizm oraz wzmagają napięcia i sztywność przyjmowanej postawy.
Zobacz też: Czym jest Technika Alexandra?
Powstrzymaj reakcję!
Podstawowa umiejętność zdobywana podczas zajęć polega na powstrzymaniu pierwszej automatycznej reakcji na myśl lub impuls do działania. Na tym bowiem etapie, kiedy myśl o działaniu powoduje napinanie się wielu mięśni w ich gotowości do akcji, następuje najwięcej nadmiernych i niepotrzebnych napięć i przykurczy.
Wbrew pozorom nie sprzyjają one zamierzonej pracy, lecz przeciwnie – utrudniają ją. Zahamowanie nadmiernego napinania szyi i odchylania głowy do tyłu w odruchu stresu sprzyja dalszemu utrzymaniu swobody pozostałych mięśni wzdłuż kręgosłupa oraz pełnej przestrzeni w stawach.
Nauczyciel – doradca i wsparcie
Nauczyciel poprzez delikatny dotyk umożliwia doświadczenie specyficznego stanu napięcia mięśni, tonusu mieśniowego (jak w przypadku prawidłowego napięcia struny gitary), odpowiedniego dla danego ruchu lub pozycji. Jednocześnie przekazuje on uczniowi odpowiednie “kierunki” myślowe, prowadzące do tego stanu.
Tego rodzaju wsparcie i ukierunkowanie ze strony instruktora pomagają w zapoczątkowaniu pierwszych zmian.
Własne próby, czyli świadome ograniczanie napięć
Z czasem uczeń sam próbuje świadomie ograniczać niepotrzebne napięcia i poszukuje takiego sposobu inicjowania ruchu, przy którym możliwe jest uniknięcie elementów reakcji stresu. Częstotliwość nowych doznań sprzyja przejmowaniu przez organizm wygodniejszych i mniej obciążających wzorców ruchowych.
Zobacz też: Technika Alexandra - obserwuj reakcje ciała i umysłu!
Usiądź i wstań
Ćwiczenia są często prowadzone na przykładzie siadania i wstawania z krzesła, ponieważ są to ruchy bardzo często powtarzane w ciągu dnia. Nauczenie się wykonywania ich w lepszy i często lżejszy sposób może doprowadzić do wyraźnego wzmocnienia mięśni grzbietu, a stopniowo również uoptymalnienia innych schematów ruchu.
Pacjenci uczą się siedzieć poprzez balansowanie na guzach kulszowych w sposób, który inicjuje odruchowe uaktywnienie odpowiednich mięśni podtrzymujących tułów, szyję i głowę.
Zapobiega to tendencjom do garbienia się, oklapnięcia, usztywniania i napinania szyi, oraz umożliwia wydłużanie się kręgosłupa nawet przy takich czynnościach, jak siedzenie przy biurku czy praca przy stole kreślarskim.
Stań i chodź
Pacjent uczy się stać i chodzić z głową swobodnie balansującą na kręgosłupie szyjnym. Sprzyja to poluźnieniu napięć w stawie szczytowo-potylicznym i wywołuje odruch wydłużania się i utrzymywania odpowiedniej sprężystości kręgosłupa.
Umożliwia to także równomierne rozłożenie ciężaru ciała na obu stopach i zapewnia swobodę stawów biodrowych i stawu krzyżowo-biodrowego. Wyraźną ulgę odczuwają wtedy osoby cierpiące na chroniczne bóle krzyża.
Jakie są zalety tej metody?
Stopniowo uczeń coraz wyraźniej uświadamia sobie swój stan, a gdy umie nań wpływać, łatwiej utrzymuje równowagę psychofizyczną i koordynację ruchową. Zauważa również lepsze panowanie nad własnymi reakcjami i zachowaniem.
Większość czynności wykonywana jest z mniejszym wysiłkiem, większą swobodą i lekkością, bez wstrzymywania oddechu, bez niepotrzebnych napięć lub usztywnień. W toku ćwiczeń mięśnie grzbietu stają się pełniejsze, bardziej stonowane i ożywione. Stopniowo powracają do równowagi nadmiernie rozciągnięte wiązadła. Dół kręgosłupa staje się mocniejszy i mniej w nim niepotrzebnej “hipermobilności”. Poprawia się umiejętność utrzymywania równowagi oraz koordynacja neuromięśniowa.
U wielu pacjentów można zauważyć większy spokój i jasność myśli. Znacznie zmniejszają się bóle powypadkowe lub te wynikające z nadwerężania kręgosłupa. Oczywiście stopień działania Techniki zależy od zaangażowania ucznia, jego gotowości do przyjęcia nowych wzorców psychofizycznych w codziennym życiu oraz samodzielnej kontynuacji pracy zainicjowanej przez nauczyciela.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
