Stopień zaawansowania ma znaczenie
Podjęcie leczenia CLL zależy od stadium choroby. Ten typ białaczki może latami przebiegać łagodnie, tzn. nie dawać żadnych objawów poza powiększeniem węzłów chłonnych i ewentualnie uczuciem osłabienia. Wykazano, że rozpoczęcie leczenia w tym okresie nie przynosi choremu żadnych korzyści.
Ustalono za to szereg wskazań dla rozpoczęcia terapii, oto główne z nich:
- występowanie objawów ogólnych, tzw. objawów B: gorączki, nocnych potów i gwałtownego chudnięcia,
- niedokrwistość lub małopłytkowość,
- znaczne (>10 cm) powiększenie węzłów chłonnych lub znaczne powiększenie śledziony,
- wystąpienie objawów zespołu nadmiernej lepkości krwi (leukostazy), związane z bardzo wysokim poziomem limfocytów (zazwyczaj > 500 000/μl),
- Szybkie narastanie poziomu limfocytów: 50% w ciągu 2 miesięcy; podwajanie liczby limfocytów w czasie krótszym niż pół roku,
- Zwiększona podatność na infekcje wynikająca z upośledzenia odporności,
- wysoki stopień zaawansowania wg tzw. kryteriów Raia i Bineta.
Chemioterapia
Chemioterapia to podstawa strategii leczenia CLL. Chorzy otrzymują leki w formie tabletek i/lub dożylnie. Stosowane są takie cytostatyki jak chlorambucyl i prednizon. Osoby młodsze częściej leczy się kladrybiną lub fludarabiną.
Nowszą metodą leczenia są tzw. przeciwciała monoklonalne (jak rituximab czy alemtuzumab). Są to specjalnie zaprojektowane cząsteczki, wiążące się z białkami na powierzchni komórek białaczkowych. Dzięki temu komórki białaczkowe stają się „widoczne” dla układu odpornościowego i mogą zostać przez niego zniszczone.
Polecamy: Chemioterapia - w jaki sposób niszczy nowotwór?
Zwalczyć objawy
Chemioterapia uzupełniania jest zwykle tzw. leczeniem objawowym. I tak w przypadku niedokrwistości lub małopłytkowości wykonywane są transfuzje krwi i jej preparatów. Gdy występują infekcje, chory otrzymuje antybiotyki, leki przeciwgrzybiczne i przeciwwirusowe. Jeśli niedokrwistość lub małopłytkowość wynikają z zaburzeń pracy układu odpornościowego, podawane są sterydy. Czasem konieczne jest usunięcie śledziony (tzw. splenektomia). Jeśli sprawcą dolegliwości są powiększone węzły chłonne, można poddać je naświetlaniu.
Przeszczep komórek macierzystych i szpiku
U chorych młodszych, poniżej 60.roku życia możliwe jest przeszczepienie szpiku lub komórek macierzystych. Zabiegi te wykonuje się jednak bardzo rzadko, ponieważ zdecydowana większość chorych to osoby 65-70-letnie.
Czytaj też: Komórki macierzyste wolne od stereotypów
Wyniki leczenia
Po zastosowaniu leczenia z użyciem chlorambucylu prawie połowa chorych przeżywa 10 lat.
Literatura: Podstawy hematologii A.Dmoszyńska, T.Robak
Choroby wewnętrzne A.Szczeklik
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
