Jak wygląda leczenie w przewlekłej białaczce limfatycznej CLL?

Kiedy pracownik może otrzymać zasiłek chorobowy/fot. Fotolia
Przewlekła białaczka limfocytowa nie zawsze wymaga leczenia w momencie postawienia diagnozy. Kiedy i jak leczymy zatem tę najczęstszą postać białaczki?
/ 13.04.2017 14:19
Kiedy pracownik może otrzymać zasiłek chorobowy/fot. Fotolia

Stopień zaawansowania ma znaczenie

Podjęcie leczenia CLL zależy od stadium choroby. Ten typ białaczki może latami przebiegać łagodnie, tzn. nie dawać żadnych objawów poza powiększeniem węzłów chłonnych  i ewentualnie uczuciem osłabienia. Wykazano, że rozpoczęcie leczenia w tym okresie nie przynosi choremu żadnych korzyści.

Ustalono za to szereg wskazań dla  rozpoczęcia terapii, oto główne z nich:

  • występowanie objawów ogólnych, tzw. objawów B: gorączki, nocnych potów i gwałtownego chudnięcia,
  • niedokrwistość lub małopłytkowość,
  • znaczne (>10 cm) powiększenie węzłów chłonnych lub znaczne powiększenie śledziony,
  • wystąpienie objawów zespołu nadmiernej lepkości krwi (leukostazy), związane z bardzo wysokim poziomem limfocytów (zazwyczaj > 500 000/μl),
  • Szybkie narastanie poziomu limfocytów: 50% w ciągu 2 miesięcy; podwajanie liczby limfocytów w czasie krótszym niż pół roku,
  • Zwiększona podatność na infekcje wynikająca z upośledzenia odporności,
  • wysoki stopień zaawansowania wg tzw. kryteriów Raia i Bineta.

Chemioterapia

Chemioterapia to podstawa strategii leczenia CLL. Chorzy otrzymują leki w formie tabletek i/lub dożylnie. Stosowane są takie cytostatyki jak chlorambucyl i prednizon. Osoby młodsze częściej leczy się kladrybiną lub fludarabiną.

Nowszą metodą leczenia są tzw. przeciwciała monoklonalne (jak rituximab czy alemtuzumab). Są to specjalnie zaprojektowane cząsteczki, wiążące się z białkami na powierzchni komórek białaczkowych. Dzięki temu komórki białaczkowe stają się „widoczne” dla układu odpornościowego i mogą zostać przez niego zniszczone.

Polecamy: Chemioterapia - w jaki sposób niszczy nowotwór?

Zwalczyć objawy

Chemioterapia uzupełniania jest zwykle tzw. leczeniem objawowym. I tak w przypadku niedokrwistości lub małopłytkowości wykonywane są transfuzje krwi i jej preparatów. Gdy występują infekcje, chory otrzymuje antybiotyki, leki przeciwgrzybiczne i przeciwwirusowe. Jeśli niedokrwistość lub małopłytkowość wynikają z zaburzeń pracy układu odpornościowego, podawane są sterydy. Czasem konieczne jest usunięcie śledziony (tzw. splenektomia). Jeśli sprawcą dolegliwości są powiększone węzły chłonne, można poddać je naświetlaniu.

Przeszczep komórek macierzystych i szpiku

U chorych młodszych, poniżej 60.roku życia możliwe jest przeszczepienie szpiku lub komórek macierzystych. Zabiegi te wykonuje się jednak bardzo rzadko, ponieważ zdecydowana większość chorych to osoby 65-70-letnie.

Czytaj też: Komórki macierzyste wolne od stereotypów

Wyniki leczenia

Po zastosowaniu leczenia  z użyciem chlorambucylu prawie połowa chorych przeżywa 10 lat.

Literatura:  Podstawy hematologii A.Dmoszyńska, T.Robak
                    Choroby wewnętrzne A.Szczeklik

Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!

Redakcja poleca

REKLAMA