W Polsce aktualnie obowiązuje ustawa o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów z dnia 1 lipca 2005 r. (Dz.U. 2005 nr 169, poz. 1411), która reguluje kompleksowo problemy związane z pośmiertnym dawstwem narządów, przeszczepami między członkami rodziny, pozyskiwaniem narządów od osób pozostających w stosunkach partnerskich, dawstwa tkanek odnawialnych, zasad przeszczepiania, tworzenia banków tkanek i krwi pępowinowej. Regulacje wskazanej ustawy odnoszą się również do kwestii pozyskiwania narządów dla celów medycznych (diagnostycznych, leczniczych, naukowych i dydaktycznych).
Zobacz: W jaki sposób honorowani są dawcy?
Dodatkowe uregulowania związane z problemem postaw etycznych wobec tematyki transplantacji zawierają art. 35-37 Kodeksu Etyki Lekarskiej.
Na gruncie prawa europejskiego - jako znaczący akt prawny - należałoby wskazać Rezolucję 29. Komitetu Ministrów Rady Europy z 11 maja 1978 r. „Harmonizacja ustawodawstwa Państw Członkowskich dotyczących pobierania, przeszczepów i transplantacji substancji pochodzenia ludzkiego”.
Wspomnieć można także o Deklaracji Światowego Stowarzyszenia Lekarzy z Sydney o Stwierdzeniu Zgonu i Pozyskiwaniu Narządów z 1968 r., znowelizowanej na zjazdach Światowego Stowarzyszenia Lekarzy we Włoszech (Wenecja) w 1983 r. i w Republice Południowej Afryki (Pilanesberg) w 2006 r.
Przeczytaj: Zasady dotyczące transplantacji zaakceptowane przez WHO
Rozwiązania prawne międzynarodowe mają charakter ogólny, natomiast pierwszeństwo ma ustawodawstwo danego kraju, w tym przypadku polska ustawa z 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
