Jak wygląda leczenie w przewlekłej białaczce limfatycznej CLL?

Stopień zaawansowania ma znaczenie

Podjęcie leczenia CLL zależy od stadium choroby. Ten typ białaczki może latami przebiegać łagodnie, tzn. nie dawać żadnych objawów poza powiększeniem węzłów chłonnych i ewentualnie uczuciem osłabienia. Wykazano, że rozpoczęcie leczenia w tym okresie nie przynosi choremu żadnych korzyści.

Ustalono za to szereg wskazań dla rozpoczęcia terapii, oto główne z nich:

• występowanie objawów ogólnych, tzw. objawów B: gorączki, nocnych potów i gwałtownego chudnięcia,
• niedokrwistość lub małopłytkowość,
• znaczne (>10 cm) powiększenie węzłów chłonnych lub znaczne powiększenie śledziony,
• wystąpienie objawów zespołu nadmiernej lepkości krwi (leukostazy), związane z bardzo wysokim poziomem limfocytów (zazwyczaj > 500 000/μl),
• Szybkie narastanie poziomu limfocytów: 50% w ciągu 2 miesięcy; podwajanie liczby limfocytów w czasie krótszym niż pół roku,
• Zwiększona podatność na infekcje wynikająca z upośledzenia odporności,
• wysoki stopień zaawansowania wg tzw. kryteriów Raia i Bineta.

Chemioterapia

Chemioterapia to podstawa strategii leczenia CLL. Chorzy otrzymują leki w formie tabletek i/lub dożylnie. Stosowane są takie cytostatyki jak chlorambucyl i prednizon. Osoby młodsze częściej leczy się kladrybiną lub fludarabiną.

Nowszą metodą leczenia są tzw. przeciwciała monoklonalne (jak rituximab czy alemtuzumab). Są to specjalnie zaprojektowane cząsteczki, wiążące się z białkami na powierzchni komórek białaczkowych. Dzięki temu komórki białaczkowe stają się „widoczne” dla układu odpornościowego i mogą zostać przez niego zniszczone.

Polecamy: Chemioterapia - w jaki sposób niszczy nowotwór?

Zwalczyć objawy

Chemioterapia uzupełniania jest zwykle tzw. leczeniem objawowym. I tak w przypadku niedokrwistości lub małopłytkowości wykonywane są transfuzje krwi i jej preparatów. Gdy występują infekcje, chory otrzymuje antybiotyki, leki przeciwgrzybiczne i przeciwwirusowe. Jeśli niedokrwistość lub małopłytkowość wynikają z zaburzeń pracy układu odpornościowego, podawane są sterydy. Czasem konieczne jest usunięcie śledziony (tzw. splenektomia). Jeśli sprawcą dolegliwości są powiększone węzły chłonne, można poddać je naświetlaniu.

Przeszczep komórek macierzystych i szpiku

U chorych młodszych, poniżej 60.roku życia możliwe jest przeszczepienie szpiku lub komórek macierzystych. Zabiegi te wykonuje się jednak bardzo rzadko, ponieważ zdecydowana większość chorych to osoby 65-70-letnie.

Czytaj też: Komórki macierzyste wolne od stereotypów

Wyniki leczenia

Po zastosowaniu leczenia z użyciem chlorambucylu prawie połowa chorych przeżywa 10 lat.

Literatura: Podstawy hematologii A.Dmoszyńska, T.Robak
Choroby wewnętrzne A.Szczeklik