Więcej acetylocholiny
Kluczowym problemem powodującym miastenię jest niszczenie receptorów dla acetylocholiny przez przeciwciała. Uniemożliwia to prawidłowe przewodzenie sygnału z zakończeń nerwowych do komórek mięśniowych. Okazuje się jednak, że jeśli zwiększy się ilość acetylocholiny docierającą do mięśnia to „zrównoważy” to ubytek receptorów.
W ten sposób działa grupa leków zwanych inhibitorami cholinesterazy. Leki te sprawiają, że acetylocholina jest wolniej rozkładana. Dzięki temu ilość tej substancji wzrasta i dłużej działa ona na komórki mięśniowe. Inhibitory cholinesterazy mogą być podawane doustnie lub dożylnie. Każdy chory wymaga indywidualnej dawki leku, która zależy m.in. od trybu życia. Przed wysiłkiem fizycznym, w czasie obciążających organizm sytuacji (np. infekcji) zwykle przyjmuje się wyższą dawkę leku.
Leki z tej grupy nie mogą być przyjmowane przez wszystkich chorych. Są między innymi przeciwwskazane u osób z astmą oskrzelową, niewydolnością serca czy chorobą wrzodową żołądka. Inhibitory cholinesterazy mogą powodować wiele działań niepożądanych: bóle brzucha, biegunkę, zwolnienie czynności serca czy nadmierną produkcję śliny. Oprócz tego mogą wywoływać zaczerwienienie skóry, drżenie mięśniowe, niepokój aż do zaburzenia świadomości.
Polecamy: Kiedy miastenia jest groźna?-powikłania choroby
Stłumić reakcję układu odpornościowego
Miastenia jest schorzeniem o podłożu autoimmunologicznym. Bardzo ważną rolę w powstaniu choroby odgrywa układ odpornościowy, który nieprawidłowo rozpoznaje receptory dla acetylocholiny jako obce dla organizmu. Dlatego, jeśli leczenie inhibitorami cholinesterazy jest nieskuteczne lub niewystarczające, podaje się leki tłumiące układ odpornościowych, czyli leki immunosupresyjne. Do najczęściej stosowanych leków należą prednizon, cyklofosfamid, cyklosporyna A, metotreksat i mykofenolan mofetylu.
Leczenie immunosupresyjne, chociaż bardzo skuteczne (podczas terapii prednizonem poprawę odczuwa do 90% chorych), nie jest pozbawione działań ubocznych. Wiąże się ono m.in. z upośledzeniem odporności i większą zapadalnością na różnego rodzaju infekcje.
Czytaj też: Czy miastenię można leczyć operacyjnie?
Usunąć przeciwciała
Kolejną możliwością leczenia miastenii jest usunięcie krążących we krwi przeciwciał wywołujących chorobę (przeciwciał przeciw receptorom dla acetylocholiny). Taki zabieg to plazmafereza. Polega on na przefiltrowaniu krwi chorego przez specjalny aparat, który wychwytuje przeciwciała Do pacjenta wraca krew pozbawiona szkodliwych przeciwciał. Zabieg taki stosowany jest w przypadku nieskuteczności innych form leczenia, jako przygotowanie do operacji usunięcia grasicy, a także w powikłaniu miastenii, jakim jest tzw. przełom miasteniczny.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
