Zawał mięśnia sercowego jest bardzo częstą jednostką chorobową. Niejednokrotnie osoby podczas pobytu w szpitalu czują się niezwykle zagubione. Nie bardzo wiedzą, co się dzieje wokół nich i nie do końca to rozumieją. Warto więc choć trochę zapoznać się z badaniami diagnostycznymi i sposobami leczenia w zawale. Hospitalizacja będzie wtedy mniej tajemnicza i niepokojąca.
W karetce pogotowia
W karetce pogotowia choremu zostanie wykonane badanie EKG. Elektrokardiogram, czyli EKG, pozwala rejestrować potencjały elektryczne serca. W zawale serca wynik badania jest nieprawidłowy. EKG wykonuje się poprzez przyczepienie specjalnych elektrod do klatki piersiowej. Wynik drukowany jest w postaci wykresów składających się z krzywych. Na podstawie ich wyglądu lekarz jest w stanie ocenić wielkość i lokalizację zawału (ściana boczna, ściana dolna etc), a także jego czas trwania.
Chory dostanie również leki: kwas acetylosalicylowy (ASA), morfinę (przeciwbólowo) oraz atropinę w przypadku bradykardii. Podany zostanie również tlen.
Zobacz także: Jak wygląda pierwsza pomoc w zawale?
Diagnoza – skąd lekarz wie, że mam zawał?
W szpitalu wszystko będzie działo się bardzo szybko. W leczeniu zawału niezwykle ważny jest czas podjęcia odpowiedniej terapii. Dlatego lekarz w jak najkrótszym czasie będzie musiał postawić diagnozę. Rodzaj zawału ma znaczenie w wyborze leczenia.
Chory w szpitalu bardzo często spotykał się będzie z określeniami STEMI/NSTEMI. Takie skróty będą również umieszczane w karcie choroby czy innej dokumentacji medycznej. STEMI to zawał mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST, a NSTEMI – zawał bez uniesienia odcinka ST. Czym jest ten tajemniczy odcinek ST? Jest to fragment krzywej, którą otrzymuje się, jako wynik badania EKG. Odcinek ten podczas zawału może ulec zniekształceniu.
Co, oprócz charakterystycznych objawów zawału u chorego (ból, duszność, uczucie słabości, strach) i wyniku EKG, pozwala lekarzowi ustalić rozpoznanie?
Pacjenci na oddziale kardiologii mają bardzo często pobieraną krew. Część z nich zapewne zastanawia się dlaczego tak jest? Zawał serca powoduje wzrost stężenia pewnych markerów biochemicznych we krwi (troponina sercowa, kinaza kreanitynowa - CK-MB i mioglobina). Kontrola ich stężenia jest ważna, aby postawić odpowiednią diagnozę i monitorować przebieg choroby.
Nieraz wykonywane jest RTG klatki piersiowej (popularnie zwane prześwietleniem). Bywa ono pomocne w ustalaniu prawidłowego rozpoznania.
Bardzo ważnym badaniem jest echokardiografia (echo serca). Jest to de facto USG serca. Echo serca pozwala ocenić zarówno odchylenia od normy w budowie serca, jak nieprawidłowości w jego pracy, które powstały w wyniku niedokrwienia i martwicy.
Koronarografia ma bardzo istotną rolę, ponieważ pozwala ustalić czy leczenie inwazyjnie jest możliwe i konieczne. Osoba podczas pobytu w szpitalu, na pewno spotka się z tym badaniem. Polega ono na podaniu kontrastu do tętnic wieńcowych i uwidocznieniu naczyń na ekranie monitora z wykorzystaniem promieni rentgenowskich. Przez tętnicę udową lub promieniową wprowadzany jest specjalny cewnik, który następnie kierowany jest do aorty, a potem do tętnic wieńcowych. Wynik badania pokazuje, które naczynie zostało zamknięte lub zwężone.
Polecamy: Jakie badania są pomocne w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
