Klasyfikacja kardiomiopatii
Na podstawie cech patomorfologicznych i patofizjologicznych wyróżniamy trzy podstawowe typy kardiomiopatii: rozstrzeniową, przerostową i restrykcyjną. Pozostałe kardiomiopatie: swoiste – których przyczyny są dokładnie określone oraz kardiomiopatie niesklasyfikowane są znacznie rzadsze i dlatego też stanowią mniejszy problem kliniczny.
Zobacz też: Wady serca u dorosłych
Kardiomiopatia rozstrzeniowa
Prawdopodobnie jest to najczęstsza kardiomiopatia, dotyczy szacunkowo ok. 60% wszystkich przypadków. W jej przebiegu dochodzi nadmiernego rozszerzenia (rozstrzeni) jamy bądź kilku jam serca, co skutkuje upośledzeniem jego czynności skurczowej (mniej krwi jest przepompowywane do narządów w czasie pojedynczego skurczu serca).
Najważniejsze przyczyny kardiomiopatii rozstrzeniowej to: zakażenie wirusowe i nadużywanie alkoholu, nieco rzadziej mutacje białek komórkowych dziedziczone rodzinnie, choroby tkanki łącznej, stosowanie chemioterapeutyków i kokainy.
Na pierwszy plan wysuwają się objawy różnie zaawansowanej niewydolności serca. Następuje pogorszenie tolerancji wysiłku, duszność (zwłaszcza w pozycji leżącej, co zmusza do siedzenia i utrudnia sen), uczucie kołatania serca, obrzęki.
Kardiomiopatia przerostowa
Etiologia kardiomioptaii przerostowej jest dość niejasna. Część przypadków jest zapewne uwarunkowana genetycznie. Choroba polega na przerościu mięśniówki – przede wszystkim lewej komory oraz przegrody międzykomorowej.
Objawy są bardzo zróżnicowane – często podobne do wymienionych przy kardiomiopatii rozstrzeniowej, poza tym mogą doskwierać: ból w klatce piersiowej, zawroty głowy, omdlenia.
Kardiomiopatia restrykcyjna
Kardiomiopatia restrykcyjna występuje rzadko, a polega na upośledzeniu rozkurczu serca. Można powiedzieć, że mięśniówka serca „twardnieje” i staje się mniej podatna na rozciąganie. Możliwe przyczyny to m.in. skrobiawica, hemochromatoza, sarkoidoza, choroby tkanki łącznej, cukrzyca, zapalenie wsierdzia oraz terapia choroby nowotworowej (radioterapia, leczenie antracyklinami).
Wśród objawów dominuje duszność i szybkie męczenie się. Poza tym objawy mogą przypominać zapalenie osierdzia – zwłaszcza jego postać zaciskającą.
Diagnostyka i leczenie kardiomiopatii
Jakkolwiek można wykonać cały panel badań, najważniejszy jest dobrze zebrany wywiad i badanie echokardiograficzne, dostarczające informacji o morfologii i funkcjonowaniu serca. Niezwykle ważna jest również diagnostyka różnicowa, mająca wykluczyć inne choroby o podobnym przebiegu, np. wrodzone bądź wtórne wady serca, stan po zawale, zaawansowane nadciśnienie tętnicze, czy zapalenie osierdzia.
Leczenie jest często tożsame z terapią przeprowadzaną w niewydolności serca. Powszechnie stosowane są beta-blokery oraz antagoniści kanałów wapniowych. W kardiomiopatii przerostowej stosuje się także chirurgiczne metody korekcji nieprawidłowo rozwiniętej mięśniówki serca.
Rokowanie zależy zawsze od stopnia zaawansowania niewydolności serca oraz choroby podstawowej, która musi być prawidłowo leczona. Poza tym, że należy prawidłowo dobrać leki, konieczna jest także wiedza, których farmaceutyków nie powinno się stosować w kardiomiopatiach, dlatego zawsze informuj lekarza, jeżeli rozpoznano u ciebie kardiomiopatię.
Zobacz też: Czy chore serce boli?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
