Niepłodność i bezpłodność – czym się różnią?
Niepłodność i bezpłodność to dwa różne określenia. O niepłodności mówimy, gdy kobieta nie zachodzi w ciążę po roku regularnego współżycia (z częstotliwością 3-4 stosunków tygodniowo), któremu nie towarzyszy stosowanie żadnych środków antykoncepcyjnych. Niepłodność nie jest stanem nieodwracalnym. W przeciwieństwie do niej bezpłodność jest trwałą niezdolnością do zapłodnienia i nie poddaje się leczeniu. Potocznie używa się obu pojęć zamiennie, co jest błędem. Diagnoza niepłodności nie oznacza wyroku – wielu parom udaje się wygrać z problemem.
Wszystko o niepłodności – raport
Niepłodność jest stanem potencjalnie odwracalnym. Natomiast bezpłodność jest trwałą niezdolnością do zajścia w ciążę. Nie da się jej „cofnąć” albo wyleczyć. Przykładowo kobieta, której usunięto macicę z powodu nowotworu jest bezpłodna, podobnie jak mężczyzna, któremu z powodu nowotworu usunięto oba jądra. Natomiast kobieta z mięśniakami macicy czy mężczyzna z guzem jednego jądra mogą być niepłodni. Wyróżnia się trzy typy przyczyn zaburzeń płodności: partnerskie, męskie i żeńskie. Wśród partnerskich przyczyn zaburzeń płodności wyróżnia się: zaburzenia budowy anatomicznej, problemy w technice współżycia płciowego, problemy natury „fizjologicznej” życia płciowego oraz aspekt psychologii współżycia.
Niepłodność – partnerski problem
Zaburzenia płodności dotyczą nawet co szóstej pary starającej się o dziecko. Wiele par skarży się na nieudane próby spłodzenia dziecka. Jednak po dokładnie zebranym wywiadzie, okazuje się, że ilość stosunków była zbyt mała, sporadycznie używana była antykoncepcja lub okres starania się o dziecko jest krótszy niż rok. Niespełnienie podstawowych warunków definicji skreśla nas z listy podejrzanych o niepłodność. Poza tym niepłodność, niezależnie od przyczyny, zawsze stanowi problem obojga partnerów i wymaga obustronnego leczenia. Dlatego żadna para podejrzana o niepłodność nie może być uznana za niepłodną bez przebadania obu stron. Nie można nigdy wychodzić z założenia, że problem dotyczy tylko jednej strony.
Zaburzenia płodności – czy ten problem nas dotyczy?
Jeżeli od roku staracie się o dziecko, ale wszelkie próby kończą się niepowodzeniem, warto wykonać badania i upewnić się czy powodem nie jest bezpłodność lub niepłodność jednego z partnerów. Zawsze należy zbadać oboje partnerów, co nie podlega wyjątkom. Problem niepłodności może dotyczyć jedynie mężczyzny (niepłodność męska), tylko kobiety (niepłodność żeńska), ale także obu partnerów (niepłodność partnerska). W około 10% przypadków dostępnymi metodami diagnostycznymi nie udaje się ustalić przyczyny niepłodności - mówimy wówczas o niepłodności idiopatycznej.
W niektórych przypadkach zaburzenia płodności można leczyć za pomocą leków. Leczenie farmakologiczne podejmuje się głównie u kobiet. Stosowane są u nich różne preparaty hormonalne. O ich doborze zdecyduje lekarz - po zapoznaniu się w wynikami nadań i przeanalizowaniu wszystkich za i przeciw oraz skuteczności. Leki te bowiem nie są pozbawione działań niepożądanych, a niektóre kobiety bardzo źle tolerują hormony. Jak nie zgubić się w gąszczu nazw leków? Poznaj nazwy uniwersalne leków, gdyż ten sam lek może mieć różne nazwy w zależności od producenta.
Farmakologiczne leczenie niepłodności
Operacyjne leczenie niepłodności nie zawsze jest ostatnią deską ratunku. W niektórych przypadkach chirurg wkracza jako pierwszy – wszystko zależy od przyczyny niepłodności i konkretnego przypadku. Może się również zdarzyć, że będzie konieczne przeprowadzenie tzw. operacji zwiadowczej. Ma ona na celu obejrzenie jamy brzusznej kobiety i sprawdzenie, czy nie występują nieprawidłowości w narządach rodnych, które można usunąć. Ten sposób postępowania lekarz zostawi na koniec, gdy wszelkie inne badania nie określą przyczyny niepłodności. Tak więc w ciągu operacji można jednocześnie wykryć przyczynę i próbować ją wyeliminować.
Kiedy leczyć niepłodność chirurgicznie?
Techniki rozrodu wspomaganego często traktowane są jako metody „ostatniej szansy” dla par starających się o dziecko. Dają one wielu kobietom możliwość zajścia w ciążę, ale niestety nie są też pozbawione wad. Do technik rozrodu wspomaganego zaliczamy: inseminacje domaciczne, zapłodnienie pozaustrojowe z umieszczaniem embrionów (IN VITRO), docytoplazmatyczne wstrzykiwanie plemników (ICSI), pobieranie plemników z jąder lub najądrzy, dojajowodowe przeniesienie gamet (GIFT) oraz dojajowodowe przeniesienie zygoty (ZIFT).
Jakie mamy techniki rozrodu wspomaganego?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
