Prawidłowe stężenie magnezu w osoczu wynosi 0,65 – 1,2 mmol/l. 1% ogólnoustrojowego magnezu znajduje się w osoczu krwi, około 60% w kościach a 40% w mięśniach szkieletowych. Nerki są najważniejszym narządem regulującym gospodarkę magnezową.
Zobacz też: Poziom magnezu w organizmie a stres
Hipomagnezemia – przyczyny, objawy, leczenie
Hipomagnezemia to zmniejszenie stężenia magnezu w surowicy poniżej 0,65 mmol/l. Może to wynikać z niedostatecznej podaży w przypadku diety ubogomagnezowej, długotrwałego żywienia pozajelitowego. Do upośledzonego wchłaniania magnezu z przewodu pokarmowego doprowadzają przewlekłe zaburzenia trawienia i wchłaniania. W niektórych schorzeniach dochodzi do nadmiernej utraty tego pierwiastka z moczem, są to różne wrodzone schorzenia nerek, ale także doprowadzają do tego leki jak diuretyki, aminoglikozydy. Objawy hipomagnezemii są nieswoiste.
Najczęściej występują zaburzenia rytmu serca (częstoskurcz, migotanie przedsionków, migotanie komór), objawy nerwowo-mięśniowe (drżenia kończyn i języka, tężyczka, osłabienie siły mięśniowej). Pewne zmiany będą również widoczne w zapisie EKG. Rozpoznanie stawia się w oparciu o pomiar magnezu w surowicy. Zawsze konieczne jest oznaczenie stężenia innych jonów w surowicy, poziomu kreatyniny oraz wykonania gazometrii. Niekiedy oznacza się także wydalanie dobowe magnezu z moczem. Do wyrównania poziomu magnezy istotne jest usunięcie przyczyny. W hipomagnezmii objawowej podaje się ponadto sole magnezu dożylnie.
Hipermagnezemia – przyczyny, objawy, leczenie
Hipermagnezemia to zwiększenie stężenia magnezu w surowicy powyżej 1,2 mmol/l. Może być to wynikiem nadmiernej podaży związków magnezu, na przykład stosowanie tlenku magnezu w chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy. Choroby zapalne żołądka i jelit będą powodować nadmierne wchłanianie magnezu z przewodu pokarmowego. W ostrej lub przewlekłej niewydolności nerek, niedoczynności kory nadnerczy będziemy obserwować upośledzone wydalanie magnezu przez nerki.
Objawy to między innymi: osłabienie siły mięśniowej, zaparcia, nudności, zatrzymanie moczu, hipotensja, hipowentylacja, senność a nawet śpiączka. W zapisie EKG mogą się pojawić zaburzenia przewodnictwa przedsionkowo-komorowego. Rozpoznanie hipermagnezemii stawia się na podstawie stężenia magnezu w surowicy. Oznacza się także stężenia innych jonów i poziom kreatyniny. Należy dążyć do usunięcia przyczyny hipermagnezemii.
W stanach naglących jak zaburzenia rytmu serca, zaburzenia wentylacji, podaje się sole wapnia, zwiększa się wydalanie magnezu z moczem poprzez podaż płynów i leków moczopędnych. W stanach zagrożenia życia szybkie zmniejszenie magnezemii można uzyskać wykonując dializę.
Zobacz też: Nerki na diecie
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
