Koń – przyjaciel od wieków
Już od początków dziejów człowiek wykorzystywał konie. W niektórych kulturach zwierzęta te miały wyjątkową pozycję i tworzono na ich temat mity. Koń służył i pomagał człowiekowi na różne sposoby. Oprócz wykorzystywania konia do celów wojennych, przewożenia osób i ładunków oraz pracy na roli bardzo wcześnie dostrzeżono znaczenie terapeutyczne tego zwierzęcia (Wyżnikiewicz-Nawracała, 2002).
Zobacz też: Zooterapia
Koń terapeutą?
Na rozwój terapeutycznej jazdy konnej w XX wieku wpływ miały spektakularne sukcesy duńskiej amazonki Liz Hartel, która po przejściu polio startowała w zawodach jeździeckich i w 1952 r. zdobyła srebrny medal olimpijski w dyscyplinie ujeżdżania. W 1954 roku Norah Jacques, bazując na sukcesach odniesionych przez Hartel, wprowadziła hipoterapię do pracy z dziećmi z dysfunkcjami ruchu. Od tego czasu terapia z udziałem konia stopniowo stawała się coraz bardziej popularna i rozprzestrzeniała się od Kanady i Ameryki Północnej na resztę świata.
Hipoterapia – dla kogo?
Na początku hipoterapię wykorzystywano u dzieci z upośledzeniem czynności ruchowej na różnym tle. Stopniowo wprowadzano ją w przypadku dużej grupy innych schorzeń, zarówno u dzieci, jak i u dorosłych.
Obecnie wykorzystuje się ją między innymi w terapii dziecięcego porażenia mózgowego, przy rehabilitacji osób po amputacjach, u niewidomych, w rehabilitacji osób z problemami psychoruchowymi, spastycznością, niewydolnością mięśnia sercowego, przy chorobie Ranoauda, małogłowiu, stwardnieniu rozsianym i wadach postawy. Od pewnego czasu hipoterapię stosuje się również w leczeniu osób z zaburzeniami psychicznymi oraz problemami rozwojowymi. Terapeuci i rodzice zaobserwowali jej skuteczność przy zaburzeniach autystycznych, u osób z zespołem Downa, psychozami, upośledzeniem umysłowym, w zaburzeniach zachowania (zwłaszcza wieku dorastania), alkoholizmie, przy depresjach, uszkodzeniach OUN, przy schizofrenii oraz zaburzeniach osobowości.
Zobacz też: Zaprzyjaźnij się z koniem, czyli hipoterapia
Hipoterapia w Polsce
W Polsce hipoterapia zaczęto stosować dopiero pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku. Pierwsze próby jej wprowadzenia podjął M. Weiss w Konstancinie pod Warszawą. W latach 90. ubiegłego stulecia zainteresowanie tą formą terapii wzrosło. W 1992 r. powołano do życia Polskie Towarzystwo Hipoterapeutyczne (PTH), a w 1996 opracowano pierwsze wytyczne dotyczące zastosowania oraz przeciwwskazań dla stosowania tej nowej formy terapii. Obecnie istnieje wiele ośrodków hipoterapii, niektóre z nich działają pod patronatem PTH. Organizowane są także kursy i szkolenia przyszłych terapeutów. Raz na dwa lata odbywają się konferencje naukowe (por. Przewłoka, 2003).
Chociaż termin „hipoterapia” w krajach anglosaskich i w Niemczech rozumiany jest jedynie jako fizjoterapia na koniu, w Polsce przyjął się on w szerszym znaczeniu i dotyczy wszystkich działań terapeutycznych związanych z koniem i jazdą konną. Hipoterapia w polskim znaczeniu najbliższa jest anglosaskiemu terminowi jeździectwa terapeutycznego i obejmuje wszystkie działania mające na celu przywracanie zdrowia i sprawności poprzez wykorzystanie kontaktu z koniem oraz jazdy konnej (Strumińska, 2003).
Fragment pochodzi z książki „Wybrane formy terapii i rehabilitacji osób z autyzmem” Ewy Pisuli i Doroty Danielewicz (Impuls, 2010). Publikacja za zgodą wydawcy.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
