Kiedy pacjent może zostać zakwalifikowany do zabiegu?
Najlepsze wyniki leczenia obserwuje się, gdy możliwe jest przeprowadzenie leczenia operacyjnego. Aby zabieg miał szansę powodzenia, rak musi być jeszcze we wczesnym stadium – nie powinien przekraczać torebki zewnętrznej gruczołu. Aby prawidłowo zakwalifikować pacjenta do ewentualnego zabiegu, konieczne jest przeprowadzenie szeregu badań: zarówno obrazowych (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, scyntygrafia kości, jak i laboratoryjnych, czy oceny histologicznej materiału pobranego w trakcie biopsji. Dopiero po ich wykonaniu można podjąć decyzję o operacji. Jeśli pacjent zostanie zakwalifikowany nieprawidłowo – zabieg zamiast mu pomóc, zaszkodzi. Ważnym czynnikiem wpływającym na kwalifikację do zabiegu jest wiek pacjenta. Jeśli mamy do czynienia z osobą starszą, schorowaną, a jej przewidywany czas przeżycia jest krótszy, niż 10 lat, to zabiegu raczej się nie proponuje. Dla laika brzmi to okrutnie, jednak takie postępowanie jest spowodowane zwiększonym ryzykiem operacji i rekonwalescencji po zabiegu. Nie zależy nam przecież, aby – pozornie usuwając źródło choroby – skrócić czas życia pacjenta. Tym bardziej, że rak prostaty – szczególnie w niskim i średnim stopniu złośliwości – rozwija się powoli. Natomiast jeśli mamy do czynienia z osobą mniej obciążoną innymi chorobami z nowotworem bardziej zaawansowanym, możemy się pokusić o przeprowadzenie wstępnej hormonoterapii w celu zmniejszenia masy guza i jego późniejszą resekcję. Skuteczność tej procedury nie jest ostatecznie udowodniona.
Przeczytaj: Jak wygląda hormonalne leczenie raka prostaty?
Jakie zabiegi są najczęściej stosowane?
Najczęściej stosowaną techniką operacyjną jest zabieg z dostępu załonowego. Dostęp ten ma tę zaletę, iż po wypreparowaniu węzłów chłonnych zasłonowych i znalezieniu w nich przerzutów – odstępuje się od dalszej operacji. Takie postępowanie pozwala zaoszczędzić pacjentowi obciążeń związanych z dalszą, nieefektywną operacją. Ten dostęp ma również inną zaletę – przy uważnym operowaniu pozwala zaoszczędzić pęczki nerwów biegnących po bokach prostaty, które są odpowiedzialne za wzwód. Inną metodą stosowaną przez chirurgów jest dostęp przez krocze (w okolicy pomiędzy odbytem i moszną). Stosuje się ją, gdy nie ma konieczności zaoszczędzenia pęczków nerwowych oraz gdy nie ma możliwości technicznych do przeprowadzenia zabiegu z dostępu załonowego. Wadą tej metody jest brak możliwości pobrania okolicznych węzłów chłonnych.
Możliwe jest też wykorzystanie metody LRP, czyli Radykalnej Laparoskopowej Prostatektomii. Polega ona na przeprowadzeniu tej samej operacji dzięki wprowadzeniu aparatu operacyjnego przez niewielkie nacięcia na skórze. Ilość powikłań po zastosowaniu tej techniki jest porównywalna do metod klasycznych, a jej powodzenie zależy od wprawy chirurga w wykonywaniu operacji daną metodą.
Polecamy: Jak leczyć raka prostaty?
Najczęstszym powikłaniem po usunięciu zmienionej nowotworowo prostaty jest zaburzenie oddawania moczu oraz impotencja. Zaburzenia te objawiają się jako utrata kontroli nad oddawaniem moczu, tzw. przeciekaniem. Warto jednak zauważyć, iż powikłania te mogą wystąpić po każdej z metod leczenia raka stercza (np. radioterapii), a zabieg chirurgiczny uważany jest przez urologów za „złoty środek” w walce z rakiem stercza.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
