Czy jednak medycyna jest całkowicie bezradna w przypadku bardziej zaawansowanych postaci raka szyjki macicy? Niekoniecznie. W celu dostosowania właściwej terapii do odpowiedniego stadium, wymyślono specjalną klasyfikację, zwaną FIGO. Ginekolodzy na całym świecie stosują ją od 1994 roku. Dzięki temu usystematyzowano procedurę leczenia raka szyjki macicy na całym świecie. Powoduje to, że kobieta w Polsce może mieć pewność, że jest leczona według takich samych standardów, jak np. pacjentka w USA.
Dobór terapii
Jednym z głównych celów przyświecających twórcom klasyfikacji FIGO było wyodrębnienie pacjentek o szczególnie wysokim ryzyku niepowodzenia terapii. U nich konieczne jest wdrożenie od razu bardziej agresywnego programu leczniczego – często polegającego na łączeniu ze sobą wielu metod. Z wieloletnich obserwacji klinicznych wiemy na pewno, jakie czynniki wpływają na rokowanie pacjentek. Są to: stan chorej osoby, stopień klinicznego zaawansowania raka, stan guza – jego masa i postać histologiczna, stan węzłów chłonnych oraz poziom wiedzy medycznej i możliwości techniczne ośrodka onkologicznego.
Zobacz też: Stadia zaawansowania raka szyjki macicy
Metody leczenia
Istnieją 3 podstawowe metody leczenia raka szyjki macicy: chirurgiczna, radioterapia i chemioterapia. Najczęściej rozpowszechniona jest operacja chirurgiczna. Zabieg zazwyczaj polega na tzw. histerektomii – usunięciu całej macicy wraz z sąsiadującymi węzłami chłonnymi. Usunięcie dodatkowo jajników w większości wypadków nie jest konieczne. Ważne jest, aby zabieg został wykonany w ośrodku zajmującym się chirurgią nowotworów – tylko tam lekarze będą dysponowali odpowiednim doświadczeniem.
Należy pamiętać, że usunięcie macicy po okresie, w którym kobieta pragnie urodzić dziecko, nie niesie za sobą żadnych konsekwencji. W przypadku, gdy konieczne jest usunięcie jajników, należy wdrożyć terapię hormonalną, aby zapobiec przedwczesnej menopauzie. Jeśli na podstawie klasyfikacji FIGO stwierdza się, że ryzyko nawrotu choroby po operacji jest duże (np. zajęte są węzły chłonne), pacjentkom proponuje się uzupełniającą radioterapię. Najczęściej stosuje się naświetlanie szyjki zarówno od wewnątrz (przez wprowadzenie specjalnych aplikatorów z izotopem promieniotwórczym), jak i od zewnątrz. Niepożądanymi skutkami naświetlania mogą być nudności, wymioty, uczucie zmęczenia, biegunka. Łagodzi się je za pomocą odpowiednich leków.
W niektórych przypadkach konieczne może być zastosowanie chemioterapii cytostatykami. Proponuje się je jako uzupełnienie radioterapii (gdy z jakichś powodów operacja chirurgiczna nie była wykonana, a ryzyko nawrotu ocenia się jako znaczne. Chemioterapia może też znacznie wydłużyć życie pacjentkom z rozsianą postacią nowotworu. Niestety, postaci raka zbyt zaawansowane, by przeprowadzić zabieg chirurgiczny są zwykle nieczułe na chemioterapię, więc jej zastosowanie mija się z celem.
Polecamy też: Co to jest rak szyjki macicy?
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
