Jak dochodzi do niedoczynności tarczycy?
Przyczynami zaburzeń pracy tarczycy może być jej uszkodzenie, w wyniku zapalenia gruczołu, po leczeniu jodem promieniotwórczym lub radioterapii. Niedobór hormonów tarczycy może być również powodowany usunięciem tarczycy, niedoczynnością polekową lub wrodzoną niedoczynnością tarczycy. Choroba występuje pięć razy częściej u kobiet niż u mężczyzn, a ryzyko zachorowania wzrasta z wiekiem. Bez względu na konkretną przyczynę, obrazem laboratoryjnym pierwotnej niedoczynności tarczycy jest obniżone stężenie wolnej tyroksyny (fT4) i podwyższone stężenie hormonu tyreotropowego (TSH).
Przeczytaj: Gdzie szukać przyczyn niedoczynności tarczycy?
Jakie są objawy niedoczynności tarczycy?
Objawy występujące przy zaburzonej równowadze hormonów tarczycy są relatywnie mało charakterystyczne. Następuje spowolnienie funkcji psychicznych, pojawiają się trudności z koncentracją i pamięcią. Chory jest senny i osłabiony. U wielu pacjentów dochodzi do wzrostu masy ciała. Chorzy łatwo marzną oraz doskwiera im uczucie chłodu pomimo, że relatywnie jest ciepło. W wyniku spowolnienia perystaltyki przewodu pokarmowego pojawiają się zaparcia. Kolejnym objawem są zmiany skórne (suchość, bladość, nadmierne rogowacenie), które pojawiają się jako rezultat zmniejszonego przepływu krwi oraz zahamowania czynności gruczołów łojowych i potowych. Mogą również pojawić się obrzęki podskórne (np. powiek i twarzy), łamliwość włosów, zaburzenia miesiączkowania, bradykardia zatokowa, zmieniony głos (jako skutek pogrubienia strun głosowych) czy też nastroje depresyjne.
Przeczytaj: Kiedy zrobić USG tarczycy?
Leczenie niedoczynności tarczycy
Wczesne rozpoznanie i rozpoczęcie terapii hormonalnej jest istotne dla efektywności leczenia oraz poprawy komfortu życia chorego. Jest też ważne ze względu na możliwość powstrzymania powikłań ze strony układu krwionośnego. Chorzy na niedoczynność tarczycy, są bardziej narażeni na wystąpienie choroby wieńcowej niż osoby zdrowe.
Leczenie niedoczynności tarczy polega na długotrwałym, czasami dożywotnim podawaniu L-tyroksyny (L-T4). Celem terapii hormonalnej jest uzupełnienie brakujących hormonów tarczycy w organizmie, prowadzące do stabilizacji wskaźników hormonalnych.
Dla każdego chorego ustala się indywidualną dawkę dobową hormonu, którą przyjmuje się rano, na czczo, 20-30 minut przed posiłkiem. Zazwyczaj terapia rozpoczyna się od małych dawek, jednak u ludzi młodych niejednokrotnie podejmuje się dynamiczną terapię, opartą od początku na stosunkowo dużych dawkach. Pierwsze efekty leczenia można zauważyć po około 6 tygodniach suplementacji hormonu.
Leczenie hormonalne uważane jest za całkowicie bezpieczną terapię niedoczynności tarczycy. Pacjent natomiast zobowiązany jest do wykonywania okresowych badań kontrolnych poziomu hormonów we krwi, co umożliwia zwiększanie bądź zmniejszanie dawki podawanego hormonu.
Niedoczynność tarczycy jest chorobą często utrzymującą się przez całe życie, jednak doustna terapia hormonalna rozpoczęta odpowiednio wcześniej i rzetelnie kontrolowana, pozwala chorym wyeliminować uciążliwe objawy i prowadzić w pełni satysfakcjonujące życie.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!