Na czym polega choroba niedokrwienna serca?
Choroba niedokrwienna serca jest pojęciem szerokim i obejmuje wszystkie stany niedokrwienia serca bez względu na przyczynę. Określenia choroba wieńcowa używa się natomiast, mówiąc o stanach niedokrwienia mięśnia sercowego związanego ze zmianami w tętnicach wieńcowych. Jest to więc pojęcie węższe, ale dotyczy najczęstszej postaci choroby niedokrwiennej serca - powyżej 98% przypadków.
W chorobie niedokrwiennej serca krew zawierająca tlen i glukozę, niezbędna do prawidłowej pracy serca, nie dociera do pewnego obszaru mięśnia sercowego, co prowadzi do jego niedokrwienia, niedotlenienia, a w końcu martwicy komórek i całego obszaru serca zaopatrywanego przez określone naczynie.
Czym jest choroba niedokrwienna serca?
Jakie objawy wskazują na chorobę wieńcową?
Klasycznym objawem choroby wieńcowej jest ból w klatce piersiowej. W większości przypadków ból ma specyficzny, typowy charakter – umiejscowiony jest za mostkiem, przypomina gniecenie i dławienie oraz promieniuje do żuchwy lub do ramion. Dolegliwościom bólowym zazwyczaj towarzyszy duszność i uczucie kołatania serca.
Czasami jednak ból jest niespecyficzny - może przypominać nerwoból lub uczucie pieczenia podobne do zgagi. Wyróżniamy także tzw. maski zawałowe. Są to dolegliwości pojawiające się w momencie zawału, które imitują horoby zupełnie innych narządów. Wyróżniamy maskę brzuszną (przypominającą niestrawność lub zatrucie pokarmowe) oraz maskę płucną zawału (przypominającą zaburzenia oddychania charakterystyczne dla chorób układu oddechowego).
Ból dławicowy
Typowy ból dławicowy, czyli charakterystyczny objaw przewlekłej choroby wieńcowej, ma swoje stałe elementy. Ból dławicowy pojawia się po wysiłku fizycznym lub w efekcie silnego pobudzenia emocjonalnego. Ustępuje samoistnie po odpoczynku lub w ciągu pięciu minut po przyjęciu tabletki z nitrogliceryną. Pacjenci z chorobą wieńcową określają go jako: gniecenie, dławienie, ucisk, pieczenie, ciężar. Ból ten lokalizuje się za mostkiem. Może promieniować do szyi, żuchwy, nadbrzusza, ramion – zwykle lewego
Czym charakteryzuje się ból dławicowy?
Czynniki ryzyka choroby wieńcowej
Czynniki ryzyka choroby wieńcowej możemy podzielić na zależne i niezależne od człowieka. Do drugiej grupy zaliczamy wiek i płeć chorego. Ryzyko choroby wieńcowej jest większe u mężczyzn oraz wzrasta powyżej 45. roku życia u mężczyzn i powyżej 55. roku życia u kobiet.
Znaczenie mają także predyspozycje dziedziczne.
Do czynników podlegających modyfikacji zaliczamy styl życia, dietę, aktywność fizyczną, ciężar ciała i BMI oraz niektóre parametry laboratoryjne, takie jak poziom cholesterolu i lipidów, poziom glukozy oraz wysokość ciśnienia tętniczego.
Jakie czynniki zwiększają ryzyko wystąpienia choroby wieńcowej?
Diagnostyka choroby niedokrwiennej serca
Pierwszym krokiem w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca jest wykonanie badań laboratoryjnych. Badanie krwi może ujawnić czynniki rozwoju miażdżycy, takie jak zaburzenia lipidowe lub nieprawidłową tolerancję glukozy, które odpowiedzialne są za odkładanie się złogów cholesterolu w ścianach naczyń wieńcowych.
Kolejnym krokiem jest wykonanie badania EKG. Klasycznym spoczynkowym badaniem EKG nie można wykryć choroby wieńcowej. Służy ono głównie do wykrywania świeżego lub przebytego zawału serca. W celu wykrycia rozwijającej się choroby niedokrwiennej serca wykonuje się wysiłkowe EKG lub echo serca.
Jakie badania są pomocne w diagnostyce choroby niedokrwiennej serca?
Kiedy choroba wieńcowa z postaci przewlekłej przechodzi w ostrą?
Chorobę wieńcową dzielimy na ostrą i przewlekłą. Co dzieje się, że stabilna choroba wieńcowa przeradza się w zawał serca? W stabilnej dusznicy bolesnej objawy pojawiają się podczas wysiłku, kiedy przepływ wieńcowy nie wystarcza do pokrycia zapotrzebowania serca na tlen. Kiedy postać przewlekła przechodzi w ostrą, objawy pojawiają się nawet w spoczynku.
Leczenie farmakologiczne choroby wieńcowej
Podstawowym celem stabilnej choroby wieńcowej jest zniesienie tzw. dolegliwości dławicowych, czyli bólu w klatce piersiowej, duszności i uczucia kołatania serca, pojawiających się po wysiłku. W tym celu stosuje się leki, które nierzadko działają także na choroby towarzyszące, takie jak nadciśnienie, hiperlipidemia lub cukrzyca.
Drugim celem jest hamowanie postępu choroby, zapobieganie zawałowi i innym incydentom sercowo-naczyniowym. Osiąganie tego drugiego celu wymaga przyjmowania niektórych leków do końca życia.
Mam chorobę wieńcową – dlaczego muszę brać tyle leków?
Leczenie inwazyjne w przewlekłej chorobie wieńcowej
Leczenie inwazyjne może uratować życie podczas ostrego zespołu wieńcowego, ale wykonywane jest także planowo, w celu zmniejszenia dolegliwości chorego. Do dyspozycji mamy przede wszystkim zabieg angiografii wieńcowej, zwanej także koronarografią.
Koronarografia pozwala na dokładną ocenę anatomii tętnic wieńcowych. Badanie polega na wprowadzeniu cewników do lewej i prawej tętnicy wieńcowej. Dzięki temu można obejrzeć przebieg tętnic, stwierdzić obecność zwężeń, ich umiejscowienie i stopień zaawansowania.
Wskazania do leczenia inwazyjnego choroby wieńcowej
Jak dbać o serce w chorobie wieńcowej?
Leczenie choroby wieńcowej oznacza nie tylko systematyczne przyjmowanie leków, ale też aktywne włączenie się w proces leczenia poprzez wyrobienie sobie nowych nawyków i porzucenie złych przyzwyczajeń zdrowotnych.
Osobom cierpiącym na chorobę wieńcową zaleca się stosowanie wszelkich czynności zwalczających czynniki ryzyka chorób serca. Jedną z nich jest walka z nadciśnieniem tętniczym. Choroba zazwyczaj przebiega skrycie, nie dając żadnych objawów. Dlatego bardzo ważne jest samodzielne mierzenie ciśnienia tętniczego, najlepiej codziennie.
Następnie zwróć uwagę, na to co jesz. Osobom z chorobą niedokrwienną serca na podłożu miażdżycy i hipercholesterolemii zaleca się tzw. dietę śródziemnomorską. Konieczne jest rzucenie nałogu palenia, a także ograniczenie spożywania alkoholu. Niedopuszczalne jest jednorazowe picie dużych ilości alkoholu.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
