Ćwiczenia Kegla
Dr Arnold Kegel jako pierwszy opisał południowoafrykańskie plemię, którego kobiety, mimo wielu porodów, miały zwarte krocze i udawało im się w tajemniczy sposób uchronić przed niekontrolowanym popuszczaniem moczu. Do zwyczajów plemiennych należało przekazanie wiedzy matki lub teściowej młodej kobiecie, w jaki sposób należy dbać o swoje krocze po porodzie. Uczyły, w jaki sposób utrzymać prawidłowe napięcie i jak kurczyć mięśnie dna miednicy, które w czasie porodu mogły ulec uszkodzeniu. Ćwiczenia były wykonywane przy użyciu dwóch rozwartych placów, które były trzymane w pochwie w czasie kontrolowanych skurczy. Palce pomagały kontrolować kobiecie, czy napięciu ulegają właściwe mięśnie, a także czy kurczą się z właściwą siłą.
Ćwiczenia polecane są dziś przez wszystkie szkoły rodzenia każdej kobiecie. Stanowią bowiem skuteczny środek prewencyjny przed wystąpieniem nietrzymania moczu w okresie poporodowym, pod warunkiem, że są właściwie wykonywane. Należy je wykonywać kilka razy w ciągu dnia, przez kilka minut. Wykonujemy je najlepiej na pustym pęcherzu – nie w trakcie korzystania toalety, gdyż przerywanie strumienia moczu może prowadzić do zapaleń układu moczowego.
Polecamy: Problemy z nietrzymaniem moczu - gdzie po pomoc?
Biofeedback
To inaczej biologiczne sprzężenie zwrotne. Do tego celu wykorzystujemy przedmioty, takie jak stożkowate wkładki lub baloniki dopochwowe. Przedmioty te umiejscowione w pochwie pomagają w identyfikacji grup mięśni, które muszą ulec skurczowi w trakcie wykonywania ćwiczeń. Ma to na celu uzyskanie kontroli nad tymi mięśniami poprzez dotyk lub wyświetlanie informacji graficznych. Jako pierwszy zastosowanie biofeedbacku opisał oczywiście wspomniany już dr Kegel. W swoich pracach opisał specjalne urządzenie pneumatyczne, rodzaj balonika, które jego pacjentki wprowadzały do pochwy. W czasie skurczu odpowiednich grup mięśni skurczowi ulegał także ów balonik, co było pokazywane na słupku rtęci. Dr Kegel podkreślał w swoich pracach, że niezwykle istotnym elementem procesu terapeutycznego z wykorzystaniem biofeedbacku była możliwość bezpośredniej obserwacji rezultatów ćwiczeń przez same pacjentki, co stanowiło silny czynnik motywujący do dalszej terapii.
Ciężarki dopochwowe
Są również stosowane w połączeniu z ćwiczeniami mięśni dna miednicy. Mają one kształt stożków. Umieszcza się je w pochwie codziennie na 20 min, a następnie należy wykonywać swoje codzienne obowiązki w taki sposób, aby stożek nie wypadł z pochwy. Pacjentka czując wysuwający się z pochwy ciężarek, odruchowo kurczy mięśnie, zapobiegając wypadnięciu stożka (czyli też mamy tutaj do czynienia z elementem biofeedbacku).
Pessary
Zwane inaczej krążkami dopochwowymi. Mają okrągły kształt i są giętkie. Zakładane do pochwy stanowią mechaniczne podparcie dla cewki moczowej. Należy je wyjmować co jakiś czas i umyć - w czasie wizyty ginekologicznej kobieta jest uczona, w jaki sposób należy dbać o pessar.
Elektrostymulacja (FES)
To zabieg polegający na pobudzenia mięśnia do skurczu pod wpływem zewnętrznego napięcie elektrycznego – drażnimy bezpośrednio mięsień lub zakończenie nerwowe. Wykonujemy umieszczając na skórze jedną lub dwie elektrody, które powodują skurcz mięśnia.
Czytaj też: Nietrzymanie moczu z parcia
Stymulacja magnetyczna
Działa przez ubranie, stąd też pacjent, w przeciwieństwie do elektrostymulacji, nie musi się rozbierać do takiego zabiegu, co podkreśla jego walory. Polega na wytworzeniu pola magnetycznego, które przenika przez tkanki i inicjuje impulsy nerwowe, dzięki czemu mięśnie ulegają skurczowi.
Sztuczny zwieracz cewki
Rodzaj zatyczki wkładany do cewki moczowej, uniemożliwiający wyciek moczu bez jego wyjęcia.
Środki higieniczne
Służą zewnętrznemu zaopatrzeniu pacjenta. Są to różnego rodzaju podkłady i pieluchomajtki, w sytuacji gdy ilość traconego moczu jest duża i do jego kontroli są niewystarczające wkładki higieniczne.
Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
